AB İLE BÜYÜK

PAZARLIK

Uluslararası ilişkilerde kimse kimseye ucuz mal satmıyor, hediye vermiyor. Hele konu, Türkiye gibi kalabalık (70 milyon) ve fakir (kişi başına gelir sadece 3 bin dolar) bir ülke’nin, dünya’nın  en zengin klüplerinden birine üye olmak istemesi ise. Bu dev, klübe girdiği anda, eski üye ülkelerin çıkarlarını zedeleyecekse, o zaman iş daha da güçleşir. Eski üyeler aday ülkeyi sokmamak veya girişini geciktirmek için ellerinden geleni yaparlar. Gözünün üstünde kaşı olduğu gerekçesine kadar, her türlü engellemeyi sürdürürler. Üstelik, haklıdırlar. Zira Milli çıkarlarını  korumaktadırlar.

İşte Türkiye’nin, AB’den  katılım müzakerelerinin başlaması için tarih istemesiyle ilgili kavganın  temelinde bu gerçekler yatmaktadır. Eğer Türkiye  AB’nin üyesi olsa ve kendi  gibi büyük bir ülke kapıyı çalsa, o da aynı direnci gösterir, yeni geleni caydırmaya çalışırdı.

Büyük pazarlıklar başlamıştır.

AB direnecek, Türkiye bastıracaktır.

Moralimizi bozacak demeçler verilecek, önümüze inanılmaz gerekçeler çıkarılacakır. Aynı durum İngiltere’nin  katılımı sırasında da yaşanmış, sonunda İngilizler ısrarcılıkları ve soğukkanlılıkları sayesinde  kazanmışlardır.

ALINGANLIĞI

BIRAKALIM

Bu pazarlıkta  Türkiye’yi bekleyen birkaç tehlike vardır. 

Kamuoyunun sinirlenmesi, “ne yapsak almayacaklar- İstenmediğimiz yerde ne işimiz var” gibi alınganlıklar göstermesi ve heyecanını kaybetmesidir.

Oysa tam aksine, bunun hissiyatla hiçbir ilişkisi olmadığına, Türkiye’nin  hakkını aradığı gerçeğine inanılmalı ve bastırılmalıdır. Dişe diş mücadele edilmeli, AB başkentleri, bunaltma pahasına baskı altına alınmalıdır.

ANCAK, EV ÖDEVLERİ

UNUTULMAMALI

Ancak bütün bunlar yapılırken başka bir tuzağa  düşülmemelidir. “Ben elimden geleni yaptım, gerisi AB’ye aittir” mantığının aldatıcılığına kapılınmamalıdır. Zira  Türkiye, her aday ülke için geçerli olan anayasal koşulları yerine getirememiştir. “Bu kadarıyla idare etsinler. Müzakereler başlayınca  geri kalanları tamamlarız” mantığı, AB’de geçerli değildir. Katılma Müzakerelerine başlamak için Kopenhag kriterleri işlerlik kazanmalıdır. Yani uygulanmalılardır.

Oysa, şu sıralarda gazetelere yansıyan birkaç olay dahi, kriterlerden henüz uzakta  yaşadığımızı yaşadığımızı göstermektedir. Sadece idam’ı kaldırmak ve ana dilde yayın-öğrenim hakkı sağlamakla kriterlere uyum sağlandığı ileri sürülemez.

BU KRİTERLER BİZİ

BÖLMEZ, AKSİNE GÜÇLENDİRİR

Bu pazarlıklar sırasında gözden kaçırmamamız gereken birkaç unsur vardır ki, Türkiye’ye tarih verilmesi konusunda son derece önemlidir. Kopenhag kriterlerine uymak ile gerçekten Avrupalı gibi düşünebilmek birbirinden farklıdır.

Örneğin,  Milli Güvenlik Kurulu’nun konumu. Askerin siyasi yaşam üstündeki ağırlığı ve müdaheleleri bu aşamada gündeme gelecektir. Sezen Aksu’nun, Kürtçe ve Ermenice şarkı söylemesinin yarattığı asker’li tartışma, AB’nin mantığına uyamamaktadır.

Örneğin, Manisalı gençlerin davasından tutun, çocuklarına Kürtçe isim koymak isteyenlerin mahkemelere götürülmesine, RTÜK yasasından, işkence iddialarına kadar, hala sürdürülen uygulamalar, AB’deki kuşkuları arttırmaktadır.

Örneğin, Kıbrıs konusunda  bir çözüm bulunamaması ve özellikle dışişleri bakanının kullandığı garip  söylem, Avrupa’da şaşkınlık yaratmaktadır.

Örneğin, HADEP’in kapatılma olasılığı bu şaşkınlığı hem arttırmakta, hem AB mantığına uymamaktadır.

SONUÇ: AKILCI ŞEKİLDE

HAKKIMIZI ARAYALIM

Önümüzdeki manzara budur.

Kopenhag doruğuna (12 Aralık) kadar her adımımızı dikkatli atmak zorundayız.

Gereksiz alınganlıkları bırakmalı ve hakkımızı aramalıyız.

Kopenhag’da istediğimizi elde edemesek dahi, işin arkasına bırakmamalı ve ısrar etmeliyiz.

Tekrar edelim… Kimse kimseye hediye vermez. Önemli olan, almasını bilmektir.