KENDİMİZİ GEREKSİZCE

ZORA SOKUYORUZ

AKP politika değiştirmiş olsa, müzakere tarihini cebine  koyduktan sonra, bununla yetinmek istiyor olsa, canımız yanmaz. Böyle bir yaklaşımın, gençlere ihanet, ülkeye de büyük zarar verme anlamına geleceğini haykırırız. Ancak  bugünkü garip sessizliğin nedenini de daha iyi anlayabiliriz.

Hayır, AKP meşruiyetini, iktidarda rahat etmesini, ekonominin çarklarını  iyi çevirebilmesinin en önemli nedenlerinden  birinin Avrupa ile ilişkiler olduğunu gayet iyi biliyor ve AB hedefinden de herhangi bir sapma söz konusu değil.

Peki öyleyse bugünkü garip hareketsizliğin, uygulamalardaki savrukluğun, umursamazlığın gerekçesi ne?

Ne oluyor?

Acaba Başbakan farkında değil mi?

AB’yi gündemden düşürdüğü  günden bu yana, HAYIR’cı takımı sesini yükseltmeye, AKP iktidarını sorgulamaya başladı. Daha da ilginci, hükümet Avrupa dosyasını rafa  kaldırmış gibi bir hava içinde. Hazırlıklar konusunda rüzgar esmiyor. Başmüzakereci hala yok. Herkes bir bekleme içinde. Başbakan ile Gül’ün görüş birliğine varmaları gözetiliyor. Hiçbir çark dönmüyor. Oysa 3 Ekim yaklaşıyor ve bu kıymetli zamanı kaybeden de bizleriz. Bu gecikme AB’nin umurunda dahi değil. Eskiden  en ufak bir uygulama hatasında  duyarlı davranan yetkililer, şimdi görmezden geliyorlar.

Polis hala aşırı güç kullanıp kadın göstericileri dağıtıyor, hükümet neredeyse “o kadınların da sokakta ne işleri vardı?” diyecek.

Bir Kaymakam, görüşlerine kızdığı için Orhan Pamuk’un  kitaplarının toplatılıp yakılmasını istiyor ve hala görevde tutuluyor. Pamuk, görüşlerinden dolayı yerden yere vuruluyor, hükümetten bir Allahın kulu “görüşlerine katılmayabilirsiniz ancak Pamuk’u korkutarak susturamazsınız” demiyor. Başbakan, hatta hukuku herşeyin üstünde tutan Cumhurbaşkanı bile Pamuk’un linç edilmemesi gerektiğini yüksek sesle söyleyemiyorlar.

Neymiş, “toplumun duyarlıkları” varmış (!).

Nevruz bayramında 12 yaşında bir  çocuk bayrağa kötü muamele ettiğinden dolayı binlerce kişi sokağa dökülüyor, F tipi cezaevlerindeki durumu protesto edip bildiri dağıtan ve bu arada da polisle itişen 3-4 genç Trabzon’da (bayrak yakıldı söylentisi üzerine) linçten zor kurtarılıyor. “Düzeni bozma” suçuyla kendilerini hapiste buluyorlar.

Kimse çıkıp, böylesine küçük ve münferit olaylara  böyle sert tepki gösterilmesinin altındaki organize nedenleri araştırmıyor. Hiçbir resmi yetkili, insanları “gösteri yapma hakkını” savunmuyor.

Hükümetin bu tepkisizliği veya yeterli sertlikte tepki göstermemesi dışarda farkediliyor. Dikkat edin, bundan 1-2 ay öncesine kadar duymadığımız  eleştiriler arka arkaya çıkıyor.

Bunlardan bir bölümü haksız, diğer bölümü ise haklı. Eleştiri yapanların bir bölümü, Türkiye’yi destekleyen ve AB’de görmek için çalışan kişiler.diğer bölümü, Türkiye’yi  dışarda tutmak isteylen ve önlerine çıkan bu durumdan yararlanmaya çabalayanlar.

Eğer Erdoğan hükümeti, anlamakta  çok güçlük çektiğim bu havadan kurtulmaz ve eski vizyonuna, kararlılığına ve devlet adamı duruşuna geri dönmezse, günün birinde karşımızda “3  Ekim tarihi ertelensin” lobisini bulmamız mümkündür.

Ben, Erdoğan’ın eline geçirdiği altın bir fırsatı böylesine harcayacağına inanmıyorum. İnanmak dahi istemiyorum.

Türkiye’nin,  geleceğini böylesine etkileyecek bir projeyi böylesine hoyratça kullanacağıını düşünemiyorum.