DÜN BARZANİ DÜŞMAN İDİ

Türkiye’nin özellikle Kuzey Irak politikası iniş ve çıkışlarla dolu.

Bir süre öncesinde Barzani ve Talabani, en yakın dostlarımızdılar. PKK’ya karşı bizlerle birlikte savaşırlar ve Ankara’da kırmızı halılarla karşılanırlardı. Türkiye, Kuzey Irak’a yardım eder, hem askeri hem de ekonomik destek verirdi. Kürt iş adamları Türkiye’de oturur. İstanbuldan işlerini takip ederlerdi.

Ardından şapkalar değişti. Sizlere bu şapka değişimini ilk defa hangi tarafın başlattığını anlatmayacağım. Sadece, Amerikanın Irak’ı istilasıyla birlikte bambaşka bir ilişki dengesi oluştuğunu hatırlatmakla yetineceğim..

Bizim gözümüzde Barzani, Türkiye Cumhuriyeti Devletinin düşmanı idi.

PKK , Kuzey Irak’a yerleşmişti.

Hem Kandil bölgesi, hem de Türkiye ile sınır boyunca kurduğu kamplardan, Türkiye’ye yönelik harekatlarını gerçekleştiriyordu.

Barzani ise bunları seyrediyor ve engellemediği gibi, aksine destek veriyordu.

İş sadece bununla da bitmedi.

Barzani, Kürt milliyetçiliği bayrağını açtı.

Özellikle Türk Silahlı Kuvvetleri için bundan daha büyük bir tehlike söz konusu değildi. Bağımsız bir Kuzey Irak, bölgede öylesine bir cazibe merkezi oluşturacaktı ki, Türkiye’deki Kürtlerin hiç değilse bir bölümünün ayaklanması kolaylaşacaktı. PKK’da garantili bir saklanacak köşe bulacaktı.

Ankara için Barzani, güvenilmeyecek bir liderdi.

İlişkiler kesilme noktasına indirildi. Liderlerle görüşmeler askıya alındı. Tam düşman muamelesi yapılır oldu.

KÜRTLERİN  DE BİZE

KARŞI GÜVENLERİ YOK OLDU

Biz K. Irak’taki yönetime böylesine ters bakarken, onların bize bakışları da hiç farklı değildi.

Kuzey Irak Kürtleri için Türkiye, Kürtlerin düşmanıydı.

Türklerin imkan buldukları anda Kürtleri yok edeceklerine inanılır hale gelinmişti. Hele Kuzey Irak’taki gelişmeler karşısında, Türkiye’ nin askeri bir istila fırsatını kaçırmayacağına inanılır olmuştu.

Kürtler için Türkiye, daima onları ezmeyi planlayan bir ülkeydi.

Karşılıklı güvensizlik işte böylesine yaygındı.

Bu ortam içinde bir de TSK’nın Kara ve Hava harekatları başlayınca, durum kontrolden çıktı. Ankara hiç haber dahi vermeden bombardıman yapıyor, kuvvetlerini Kuzey Irak’a sokup çıkarıyordu. Kürtleri adam yerine koymuyordu.

Birbirine böylesine ters bakan bu iki toplum sonunda, birbirlerine güvenmeseler dahi, birlikte yaşamak, işbirliği yapmak ve yeni bir ilişki düzeni kurmak zorunda olduklarını anladılar.

Nedeni de çok basitti.