GÜZEL BİR RÜYA’YI

EL BİRLİĞİYLE YOK EDİYORUZ

Bir ara müthiş heyecanlanmıştık. 2004 yılındaki Türkiye, ilk defa önündeki tüm engelleri yıkabilecek ve gerçekten yıldızlaşabilecek bir konuma gelmişti.

Türkiye 2001 krizinde dibe vurmuş ardından kurulan koalisyon (DSP-MHP-ANAP) ile düşe kalka, 2002 kasımına kadar gelmiş ve genel seçimlerde koalisyonlardan  bıkan Türk halkı birden bire yeni birini denemeye karar vermişti. Eskiler çöpe atıldı ve sürpriz şekilde  Erdoğan’ın AKP’si iktidar oldu.

2004’ten  2007 yılına kadar ki dönemde bambaşka bir Türkiye gözledik.

Yıllar boyunca önünü kapatan, ekonomik ve uluslararası ilişkilerindeki engelleri aşan, tabuları yıkan bir Türkiye vardı. Kıbrıs sorununu çözen, Kürt sorununa farklı bakan bir Türkiye idi bu.

Avrupa Birliğine doğru koşan, az gelişmişlik  zincirini kırmış, 1 inci ligde oynamaya  başlamış, halkına artık fakirlik edebiyatı değil,  zenginlik hikayeleri anlatılan  bir Türkiye’de yaşamaya başlamıştık. Durmadan, kötü kaderden söz etmek, “batsın bu dünya” şarkıları söylemek yerine, herkesin  zenginleşme ümitlerinin arttığı bir ortama girmiştik.  Ülkeye yabancı yatırım yağıyor, özelleştirme tüm engellere rağmen  yürüyordu.

İktidar, dindar kesimden geliyordu, ancak sembolleşmesine rağmen türban için toplu bir uzlaşı arıyor, zorlamaya girmiyordu.

Muhafazakardılar, ancak Türkiye’yi bir İslam Cumhuriyetine dönüştürme niyetleri gözlenmiyordu.

İlk defa, Orta Doğu’da ve Avrupa’da aynı dikkatle izlenen ve saygı duyulan bir Türkiye doğmuştu. Zorlamalar  yerine, uzlaşı çabaları ön plandaydı.

Acaba bir rüya mı görüyorduk, yoksa gerçek miydi?

Her şey, Çankaya savaşlarıyla başladı. Bir kesim türbanlı first lady’i hazmedemedi.

Ardından, 22 temmuz seçimleri sonucu geldi. Bu defa zafer sarhoşluğu diğer kesimin başına vurdu.  Bardağı taşıran damla, türban’ın serbest bırakılması girişimi oldu.

Her cephede savaş başladı.

Olan, rüyamızda gördüğümüzü sandığımız Türkiye’ye oldu.

Yazık ettik.

İktidar da yanlış oynadı. Hoyratlık etti. Muhalefet de hoyratlık etti.

Hep birlikte, züccaciye  dükkanına giren filler  gibiyiz. Mücadele bittiğinde, geri dönüp bakınca etrafı  nasıl kırıp döktüğümüzü göreceğiz, ancak iş işten geçmiş olacak...