BRÜKSEL’ DE TÜRKİYE

ALKIŞLANDI...

BRÜKSEL.

Yıllardan beri Avrupa Parlamentosuna gidip gelirim. Defalarca Türkiye hakkındaki toplantılara katılmışımdır. Hiçbirinde, bu defaki gibi bir hava ile karşılaşmamışımdır.

Genelde, başlığı TÜRKİYE olan bir toplantının duyurusu yapıldığında, hep aynı manzaralarla karşılaşırdık. Salonda 15-20 kişi olur ve bu katılımcıların önemli bir bölümünü de, Ermeniler, Rumlar ve vatandaşlıktan çıkarılmış Kürt grupların temsilcileri oluştururdu.

Oturum açılır açılmaz, hep bir ağızdan Türkiye’ye yüklenirlerdi.

Ermeniler uzun uzun Türkler tarafından nasıl soykırıma uğratıldıklarını anlatırlar. Ardından Rumlar, masum Kıbrıs’ın Türkler tarafından nasıl işgal edildiğini, Yunanistan’a karşı da ne denli bir tehdit oluşturduğunu, ballandıra ballandıra ortaya koyarlardı. Eğer kazara davetli birkaç Türk konuşucu varsa, onlar da ağızlarını açmalarıyla birlikte protestolarla karşılaşırlardı. Bu Türk temsilciler de, genelde resmi görüşlerin ötesine geçmeyen konuşmalar yaparlar, dolayısiyle inandırıcı olamazlardı.

Bu defa bambaşka bir manzara ile karşı karşıya kaldık.

Salon tıklım tıklım doluydu.

Hem Avrupalı parlamenterler, hem de parlamentonun dosyalarını, konuşma notlarını hazırlayan kadroları gelmişlerdi. Bu kişiler çok önemli zira, onlar ne yazarlarsa parlamenterler tekrarlarlar.

Yine kolay kolay göremediğimiz kadar, yabancı gazeteci gelmişti.

Türkiye konusunun nasıl bir titreşim yarattığı hemen belli oluyordu.

Türkiye’den gelen katılımcılar da, A takımının arasından seçilmişti. Resmi görüşleri değil,  kendi özgür düşüncelerini açıkladılar.

Adalet Bakanlığı Uluslararası İlişkiler Genel Müdürü Saadet Arikan dahi, resmi propaganda yapmadı. Yargı reformunu anlattı. Herkesi etkiledi. Devlet Bakanı Mehmet Aydın olaya son derece farklı yaklaştı.

Mehmet Altan, Cengiz Çandar, Özdem Sanberk, M.Ali Bayar, Semih İdiz, Emre Kongar, Muzaffer Akpınar, Tuğrul Kutadgobilik, İmregün Gencer, Davut Ökütçü, İsmet Berkan, Nazan Moroğlu, Emre Alkin, Aydın Dumanoğlu, Mehmet Dülger, Ayşe Kulin, kişisel değerlendirmelerini yaptılar.

Her biri ayrı ayrı renkli konuşmacılardı.

Yabancı konuşucular da, onlar kadar prestijli isimlerden oluşmuştu.

Avrupa Parlamentosu Alde grup başkanı Graham Watson, tek başına harikalar yaratan İtalyan liberal Emma Bonino, Veronique De Keyser, bir zamanlar Türkiye’ ye en büyük İnsan Hakları eleştirilerini yönelten Jonathan Sugden, İngiliz Andrew Duff, Davıd Barchard,  İtalyan Marco Panella, ünlü tarihçi Stephanos Yerasimos, Daniel Cohn Bendit, Michael Emerson, Gerald Knaus, Thanos Dokos, Daniel Gros, Joost Lagendijk ve  Parlamento Başkanı Borrell.                                     

Yabancı konuşucular da, Türkiye’nin katılmasıyla AB’nin nasıl güçleneceğini ve dirileceğini anlattılar. Türkiye’nin AB’ye yakınlaşması aleyhinde olanların sesleri, belki de ilk defa çıkmadı.

Arada da, fotoğraf sanatçısı Manuel Çıtak’ın sergisi ve en güzeli Ufuk ve Bahar Dördüncü kardeşlerin nefis bir piyano resitali vardı.

Anlayacağınız, Türkiye herşeyini ortaya koymuştu.

Tahmin edemeyeceğiniz kadar keyifli bir gösteri yaşadık.

Bizler konferansta tartışırken, dışarda da karar taslakları dolaşıyordu. Beklenenin aksine rüzgarlar hala ılıman esiyor.

Son dakikaya kadar birşey söylemek imkansız. Ancak önümüzde o kadar az bir zaman kaldı ki, bu gidişin birden bire değişmesi güç.

Yine konferansta konuştuğum yabancıların hemen hemen tamamı aynı noktada birleştiler:

“En önemlisi, Türkiye’nin bir tarih almasıdır. Müzakerelere başladıktan sonra, koşulları kimse hatırlamaz. İşki, siz niyetli olun ve asılın.”

Yarın, konferansta ileri sürülen ilginç notları size ileteceğim. Türkiye’de uzun yıllar (1980’lerde) görev yapmış eski bir gazetecinin sözüyle bu yazımı kapatmak istiyorum. Yanıma yaklaştı ve “Ben görmeyeli Türk eliti de çok değişmiş. Müthiş gelişmiş. Eskiden papağan gibi Dışişlerinin laflarını tekrarlamakla yetinirlerdi. Baktım da, bugünün Türkiyesi çok farklı.”