KUZEY IRAK POLİTİKAMIZ

BAŞARISIZ OLDU...

Kimse kimseye kızmasın, sorumluluğu başkalarına atmasın. Türkiye’nin, Tezkere öncesinden başlayan ve bugünlere kadar gelen Kuzey Irak ile ilgili genel politikaları başarısızlıkla sonuçlandı.

Bu politikaları kim oluşturdu ve kim uyguladı, ayrıntılarını bilemiyoruz. Ne kadar Genelkurmay’dan, ne kadarı Dışişlerinden kaynaklandı belli değil. Daha doğrusu, kamuoyu  işin bu yönünden habersiz. Bizim karşımızda siyasi sorumlu olarak sadece hükümet var. Dolayısıyla, faturanın hükümete çıkarılması gerekiyor. Siyasi otorite, işine geldiğinde, “ne yapalım asker istedi”, işine geldiğinde “bizim dediğimiz olur” dememelidir. Bundan dolayı, bu yazının muhatabı hükümettir...

ÇITAYI YÜKSEK

TUTUNCA...

Türkiye,  Kuzey Irak’taki tutumunu başlangıcından bu yana gereken duyarlıkta yürütemedi. Bazen sessiz kaldı, bazen çok bağırdı, hatta tehdit etti. En önemlisi Washington’un niyetlerini, Kürtlerin yaklaşımını ve işlerin nereye gidebileceğini iyi okuyamadı,  iyi tahmin edemedi.

Açıkçası, Türkiye Kuzey Irak politikasını iyi yönetemedi. Bazen fevri, bazen abartılı, bazen sert ve genelde de Kürtleri düşman gören bir tutum sergilendi. Olaya tamamen güvenlik gözlüğü ile bakıldı. Tek hedef olarak, Türkmen cephesini güçlendirmek, eğitmek, gerekirse silahlandırarak Kuzey Irak’ta Türkiye’nin söz sahibi olmasını sağlayacak bir vasıta konumuna getirmek görüldü. Durum böyle olunca da, inisiyatif büyük oranda, Kuzey Irak’ta bulunan güvenlikçilerin, özel kuvvet yetkililerinin elinde kaldı.

Türkiye’nin bu şekilde hareket etmesinin başlıca iki nedeni vardı. Birinci ve en önemlisi, PKK’nın faaliyetlerini kontrol altında tutmak, diğeri de Kürtlerin arasında Türkmen faktörünü iyice yerleştirmekti. Ancak ülkemiz ne yazık ki kartlarını doğru dürüst oynayamadı.

Türk yetkililer gelişmelerin nereye gittiğini, Amerika’nın potansiyelini ve ne yapmak istediği anlayamayınca, çıtalarını çok yüksekte tuttular.

Israrla tepeden bakıp “kırmızı çizgilerden” söz ettiler.

Amerikalıları eleştiriyoruz ancak, “Kuzey Irak’ta politika oluşturanlarımız” öylesine gereksiz konuşmalar, açıklamalar yaptılar, öylesine abartılı sözler söylediler ki, kendi  kamuoyumuzda çok yanlış bir izlenim doğdu. Kuzey Irak’ın bizden  sorulması gerektiği sanıldı.

Yine öyle görüşler açıklandı ki, Kürtler açıkça panikletildi. O zaman onlar da, Amerikalıların üstüne gidip “aman bizi Türklerden kurtarın” demeye başladılar.

Hele bütün bunların üstüne, bir de Tezkere’nin reddi  gelince işin ucu tamamen kaçtı.

Gereksiz demeçler, yanlış algılamalar ve son derece hatalı uygulamalar sonucu Türkiye kendi kendini Kuzey Irak’ta etkinsizleştirdi.

FATURA TÜRKMENLERE

ÇIKMAYA BAŞLADI

Türkiye’nin Kuzel Irak’ta Türkmenler’e kol kanat  germesi son derece yerinde bir politikaydı. Sorun kullandığımız yöntemlerden kaynaklandı. Bazı işler insanların gözlerine sokarak yapılmaz. Herşeyin bir adabı vardır, bir gizliliği, bir ustalığı vardır. İngilizler, Amerikalılar da aynı oyunları oynarlar, ancak yüzlerine gözlerine bulaştırmadan, hele hele seslerini hiç duyurmadan işlerini görürler.

Bütün bu beceriksizliklerin  sonucunda ne oldu?

Korumaya aldığımız Türkmen Cephesi hem Kuzey Irak, hem de Irak’ın genelinde  kazanabileceği etkinliği tümüyle kaybetti. O kadar ki, Irak’ı önümüzdeki dönem yönetecek olan Hükümet Konseyi’ne bile bir Türkmen Sivil Toplum Örgütünün Başkanı  Songül Çabuk seçildi.

Türkmen Cephesi, bölgede “Türkiye’nin Truva atı” olarak damgalandı ve tüm faaliyetlerin dışına itildi.

Diğer Türkmen dernekleri de, Türkmen Cephesi faaliyetlerinden uzaklaşmaya başladılar.

Türk askeri, Kuzey Irak’taki  tüm faaliyetlerini Amerikalılara bildirmek zorunluğunu kabul etti.

PKK’nın üzerindeki baskılar bu son gelişmeyle belirli oranda azaldı.

Sonuçta, hem Türkiye, ancak daha büyük oranda Türkmenler kaybetmiş oldular.

İşi bilmeyenlere politika teslim edilirse böyle olur...