Uzunca bir süre, Kıbrıs?’ta çözüm olabilece?Ÿini sanmı?Ÿtım. Türkiye ve KKTC?’yi yönetenlerin, hangi çıkamza girdi?Ÿimizi görmü?Ÿ olabileceklerini ve ülke için en iyi formülü bulup, Annan anla?Ÿmasını imzalayacakları ümidi do?Ÿmu?Ÿtu.

Bunun, 12 Aralık öncesinde gerçekle?Ÿmesi durumunda Türk tarafının çok karlı çıkaca?Ÿı ortadaydı. Ancak çe?Ÿitli nedenlerle bu fırsat kaçırıldı, Türk tarafının elindeki kartların önemli bir bölümü kaybedildi.

Ardından, 28 ?žubat randevusu çıktı. Bu son fırsattı. Ada?’da önemli gösteriler yapıldı. Kamuoyu ayaklandı. Türkiye?’de son derece a?Ÿırlıklı isimler, BM Genel Sekreteri Kofi Annan planı?’nın , bazı de?Ÿi?Ÿikliklerle kabul edilmesi gerekti?Ÿini söylediler.

KKTC?’yi yönetenler (Cumhurba?Ÿkanı Denkta?Ÿ, Ba?Ÿbakan Ero?Ÿlu ba?Ÿta) ise tam aksine ters tepki gösterdiler. Annan planının Kıbrıs?’ı? ve Türk varlı?Ÿını yok edece?Ÿini ileri? sürdüler.

Bu tartı?Ÿmalarda durum giderek ?“çözümden yana olanlara?” do?Ÿru kayıyordu ki, beklenen geli?Ÿme ya?Ÿandı.

Türk devletine a?Ÿırlı?Ÿını koyan kurum ve unsurlar ortaya çıkıverdiler.

KKTC?’nin a?Ÿır topları, çözümden yana olanları ?“vatan haini olarak?” suçladılar. Türk Dı?Ÿi?Ÿleri bakanlı?Ÿının militan kadroları ?“Cumhuriyetçi Türk Partisini?”, Rumlarla i?Ÿbirli?Ÿi yapmakla (!) suçladı. Genelkurmay, uzun bir suskunluktan sonra, Kıbrıs?’ın ?“Anadolu?’yu koruyan hayati bir stratejik konumda?” bulundu?Ÿunu (!) açıkladı.

Bütün bu gerekçelerin komikli?Ÿi sorgulanmadı ve Türk? tarafı, ?“?Ÿahinlerin?” ön almalarıyla birlikte ?“înce ayar?” operasyonunu ba?Ÿlattı.

Benim öyle bir hissim var ki, bu ?“ayaklanma?” daha da sürecek. Hatta olaylar çıkarılacak. Kamuoyundaki ?“ayaklanmayı?” bastırabilmek için kı?Ÿkırtmalar ya?Ÿanacak.

Ya?Ÿasın, Kıbrıs?’ı kurtardık. (!)

Hayırlı olsun...

NOT: Bana sorarsanız, asıl Kıbrıs?’ı ?Ÿimdi kaybetme sürecine girdik...

ABD DE T?œRKİYE?’YE

DUYARLI DAVRANMALI

Dünkü yazımızda, Türkiye?’nin Irak konusunda büyük dü?Ÿünmesi, ABD?’nin ne yapmak? istedi?Ÿine daha çok dikkat etmesi gerekti?Ÿini yazmı?Ÿtım. Bugünde, madalyonun öbür tarafına bakmak ve bu ili?Ÿkilerde ABD?’nin de duyarlı davranması zorunlu?Ÿuna de?Ÿinmek istiyorum.

Washington, ?“stratejik ortak?” diye niteledi?Ÿi Türkiye?’den? bir an önce karar vermesini ve tam destek sa?Ÿlamasını beklemekte ne kadar haklı ise,? Türkiye de amerikadan mümkün oldu?Ÿunca açık davranmasını beklemekte haklı sayılmalı. Geç kalınıyor diye ?Ÿikayet etmemek, Türkiye?’nin ku?Ÿku ve kaygılarını anlamak gerekir.

Bazı ülkeler bırakın sava?Ÿa pasif destek vermeyi, sava?Ÿa uzaktan katılmaktan dahi korkarken, Türkiye?’den topraklarına 280 uçak, 80-90 bin Amerikan-İngiliz askeri kabul etmesi isteniyor. Hem de ne Washington ne de Londra, harekatın boyutları, süresi ve uzun vadeli amaçları hakkında açık bilgi vermiyorlar. Türkler topraklarına kabul edeceklerin askerlerin ne kadar kalacaklarını bilmiyor. Saddam sonrasında neler olabilce?Ÿi ve Ankaraya ne rol kalaca?Ÿı da tam anla?Ÿılamıyor.

Durum böylesine soyut olunca da, Ankara?’daki sivil yöneticilerdeki çekimserlikler artıyor. Farklı görüytekilerin a?Ÿırlıkları büyüyor. Kafalar daha fazla karı?Ÿıyor.

Ankara?’nın bugün en büyük gereksinmesi, Washington ile Londra?’dan mümkün oldu?Ÿu kadar fazla bilgi almlak ve ikna edilmek.

Bunu küçümsememek gerekir.