TOKYO

Televizyon hepsini gösterdi mi bilemiyorum. Ancak geçen Cumartesi ak?Ÿamını size bir de ben anlatmak istiyorum.

Maç bitti?Ÿi andaki manzara görülecek gibiydi.

63 bin seyirci Türkiye?’yi alkı?Ÿlıyor, bizimkiler de ellerinde Kore bayraklarıyla tribünleri selamlıyorlardı. Tezahüratı? anlayamamı?Ÿtım. Yanımdaki kadına ?“ne diye ba?Ÿırıyorlar??” dedim. ?“Ya?Ÿa Türkiye, kahraman Türkiye, seni seviyoruz Türkiye?” anlamına geliyormu?Ÿ. ?–ylesine büyülü? bir ortam vardı ki, gözlerimden ya?Ÿlar bo?Ÿandı. Bir ara etrafımdan utanır gibi oldum, ancak yine de? kendimi tutamadım.

Oysa maç öncesi hava, bir gece önce çok içmi?Ÿ birine ertesi gün aynı içkiyi zorla içirmeye benziyordu.

Dü?Ÿünün, siz finale çıkmak için tüm gücünüzü ortaya koymu?Ÿ, fizik? kapasitenizi? en üst düzeyde harcamı?Ÿsınız ve her?Ÿeye ra?Ÿmen Breziyla maçını? kaybetmi?Ÿsiniz. Ertesi gün yine sahneye? çıkıp aynı performansı göstermeniz isteniyor. Bunun kadar zor bir?Ÿey olamaz.

Dünya kupasının iki süpriz takımının maçı yine de ilgi çekti. Güney Kore ?Ÿimdiye kadar kupada hiç maç kazanmamı?Ÿ, Türkiye?’de ilk defa 48 yıl aradan sonra elemelerin ötesine geçebilmi?Ÿti. Her iki takım da yarı finallere kalıp dünya?’nın ilgisini üstlerine? çekebilmi?Ÿler ve kendi vatanlarında milyonları soka?Ÿa dökebilmi?Ÿlerdi. Türkiye ve Güney Kore de, adeta ülke ayaklanmı?Ÿtı.

New York Times?’ın yazdı?Ÿı gibi, Brezilye ve Almanya yenilgilerinden sonra, Türkiye ve Güney Kore?’ye birer bronz madalya verilmeli ve her ikisi de ülkelerine yollanmalıydı. ?œçüncülük ve dördüncülük için oynamak kadar moral bozucu bir?Ÿey olamazdı.

Maç i?Ÿte böyle bir havada ba?Ÿladı.

M?œTHİ?ž BİR

ATMOSFER VARDI

Müthi?Ÿ bir atmosfer vardı?…

Güney Koreliler takımlarına adeta a?Ÿık ve gol yedikçe tezahüratlarını arttıran bir seyirciydi. Bu maçta rolleri de?Ÿi?Ÿtirsek, yani Türkiye?’de oyananmı?Ÿ olsa ve biz 3-1 ma?Ÿlup duruma dü?Ÿsek ne olurdu??

Oyuncular yuhalanır,? teknik direktör maç bitti?Ÿinde asılaca?Ÿının mesajlarını net ?Ÿekilde alır, elimizdeki her?Ÿeyi sahaya atar ve otobüsleri ta?Ÿlardık. Koreli?’ler ise tam aksine ne?Ÿelerini bir dakika bile kaybetmediler. Susmadılar. Kanlarının son damlasına kadar da vuru?Ÿtular.?

Asıl görülecek manzara maçın bitmesinden sonra saha içinde ve saha dı?Ÿında ya?Ÿananlardı.

Kore?’liler yenilgiye hiç üzülmediler. Aksine e?Ÿlendiler, bizi alkı?Ÿladılar. Milli takımlarının en iyi dört finalist arasına girmesinin tadını doyasıya ya?Ÿadılar. Stadın yanında dev bir sahne kurulmu?Ÿ, orkestra binlerce genci co?Ÿturuyor aynı anda ola?Ÿanüstü bir havai fi?Ÿek gösterisi yapılıyordu. Görülmeye de?Ÿer manzaraydı. Toplam 30 saat uçup 10 saat arabalarda gidip? maçı seyretmek ve bu anı ya?Ÿamaya de?Ÿdi.

Güney Kore?’lileri çok sevdim. Bizim gibi kazanmayı veya kaybetmeyi ciddiye almıyorlar. Bu tip faaliyetleri iyi zaman geçirme? olarak görüyorlar ve bol bol e?Ÿleniyorlar. Bırakın birbirini döveni, birine ters laf eden bile görülmüyor.

Maç boyunca Türkiye? aleyhine? hiçbir ters tezahürat yapmadılar.

Maç sonrasında, bizler de bu ho?Ÿgörüden cesaretlenip ?“Türkiye?… Türkiye?” diye ba?Ÿırmaya ba?Ÿlayınca ne görelim? Etrafımızı saran yüzlerce Kore?’li bizimle birlikte tezahürata, bizimle resim çektirme yarı?Ÿına girince, tam amigo usulü, biz ?“We love Kore?” onlarda ?“We love you Türkiye?” diye kar?Ÿılıklı tezahüratla?Ÿtık. Korelilerin kutlamaları sabahın ilk ı?Ÿıklarına kadar da sürdü.

Ben, ?Ÿimdiye kadar böyle bir?Ÿey görmedim. Hele Türkiye?’deki futbol maçlarının? tezahüratlarına, maç sonrasının dayaklı- tabancalı kavgalarına alı?Ÿmı?Ÿ biri için, Güney Kore bize tam bir kültür ?Ÿoku ya?Ÿattı?…

We love you Kore?…

Güney Kore?’yi yenen Türkiye, bu kupanın gerçek süpriz takımı oldu?Ÿunnu ortaya koydu, 2002 dünya kupasına damgasını vurdu.

Türkiye de 17 genç adamıyla gurur duyuyor?…