Şimdi tam zamanı, Erdoğan vize savaşını hemen başlatabilir

Türkiye yıllardır AB’nin vize uygulamasına itiraz edip durur. 1974’te Almanya’nın başlattığı ve 36 yıldır sürdürülen vize anlayışı çoktan değişti. Eskiden belirli korkuları yatıştırmak için konmuştu. Artık korkular bitti, geriye siyasi bir tutum kaldı. Ankara ise, eline geçen nice fırsatı beceriksizce harcadı. Ciddi bir mücadele vermedi. Şimdi önümüze yepyeni bir imkan çıkıyor.

Avrupa’nın Türkiye’ye vize uygulaması, 1974 yılında Almanya tarafından başlatıldı. Dönemin Dışişleri Bakanı Gencher, Türkiye’den 1961 yılında başlatılan  işçi alımınıtamamladıklarını, çeşitlemeye gideceklerini, başka ülkelerden de işçi alacaklarını veTürkiye’den akımı durdurmak için bu yola başvurulduğunu açıklamıştı.

           

Aslında bu kararın bir mantığı vardı. Zira, Türkiye’de müthiş bir ekonomik kriz, inanılmazbir işsizlik yaşanıyor ve Anadolu’nun en ücra köşelerinden, köylerden Almanya’ya göçler yaşanıyordu. Almanlar bu akımdan korktu ve kapıları kapadı.

           

Ardından yavaş yavaş diğer Avrupa ülkeleri de korktu. Onlar da kapıları kaparken, Almanlar bu defa kapılara ekstra kilitler koydu.

           

Avrupa, vahşi bir Türk emek göçüne karşı kendini korumaya aldı. O dönemin koşullarına bakacak olursanız, bu korunma önlemlerinin haklılığını görmezden gelemezsiniz.

           

Oysa, 1963 Ankara Anlaşması  ve 1971 Katma Protokol, Türkiye’ye belirli bir tarihteserbest dolaşım hakkını verdiği gibi, geçen sürede ikinci öncelik adı altında,  işsiz kalanTürk işçileri geri göndermemek için, Almanların kabul etmedikleri işlere yerleştirilmelerisağlanmıştı.

 

Bugün 2011 ve son 20 yılda herşey değişti.

           

Avrupa Birliği defalarca büyüdü.

           

Önce İspanyol ve Portekizli işçilerden korktular. Piyasalarının karışacağını sandılar.

           

Olmadı.

           

Sonra, fakir orta Avrupa ülkeleri tam üye oldular.

 

Başta Polonya, Bulgar, Macar kim varsa piyasaları altüst edip, işsizliğin artmasınıbeklediler.

           

Yine olmadı.

           

Sonunda anlaşıldı ki, ekonomik düzey yükseldikçe, tam üye olanların işçileri bir süre kalıp geri dönüyor.

           

Bugün Avrupa’da, artık yabancı işçi korkusu eskisi gibi değil. Kavramlar değişti, anlayışlarfarklılaştı. AB artık üye olmayan ülkelere de kapılarını açar oldu. Genel vize uygulamalarınıesnekleştirdi. Bunun tek istisnası Türkiye oldu.

           

 

Tam üye adayı olan Türkiye ise, bütün bu değişimi seyretmekle yetindi. Kimseler kızmasın, ancak başta Dışişleri Bakanlığı olmak üzere, ilgili bakanlıkların hiçbiri bu konuyuyeterince ciddiye almadı. Sadece bol bol laf ürettiler, şikayetle yetindiler, o kadar.İktisadi Kalkınma Vakfı kadar dahi mücadele veremediler .

           

Bugün, Avrupa Adalet Divanı Türkiye lehinde karar veriyor; Almanya oralı dahi olmuyor.Münih İdare Mahkemesi “Türkler özellikle turistik seyahat amacıyla, vizesiz Almanya’ya giriş yapabilir, oturum izni almadan 3 ay Almanya’da kalabilir” diye kararalıyor; Berlin’in yine kılı kıpırdamıyor.

           

Neden? Çünkü Türklere  vize uygulması, tümüyle siyasi bir soruna dönüşmüş durumda.

           

           

Vize uygulamasının artık teknik bir gerekçesinin kalmadığını ve bunun tamamen siyasi bir yaklaşım olduğunu, konuyu yakından izleyen AB yetkilileri açıkça söylüyorlar.

 

“Giderek zenginleşen Türklerin artık Alman piyasasını istila etmesi veya AB işpazarını altüst edebileceği korkusuna kimse inanmıyor.” diyen bir Avrupalı yetkili, Ankara’nın artık uzatmadan harekete geçmesi gerektiğine dikkat çekiyordu.

 

Ancak bu girişimin, çok iyi hazırlanılmış bir planla ve siyasi açıdan en üst düzeyde ele alınması gerektiğinin de altı çiziliyor.

 

Vizenin anahtarı ise, şimdilik Alman Başbakanı Merkel ile Fransız CumhurbaşkanıSarkozy’nin cebinde. Eğer bu iki lider ikna edilebilirse, sorunun çözümü son derecemümkün görülüyor.

 

Sarkozy’nin son Ankara gezisindeki, kendi deyişiyle “açık ve dürüst”,  tavrının Türkiye-AB ilişkilerine, AB içinde Merkel’in de dahil olduğu güçlü bir kesimin bakışını yansıttığı birgerçek.

 

Ancak, Sarkozy, Semih İdiz’in dün Milliyet’teki yazısında üyeliğimize sıcak bakan Avrupalı bir büyükelçiden alıntıladığı gibi “Sarkoyz AB’nin sahibi gibi davransa daTürkiye üyeliğe hazır olduğunda, ardında “nahoş bir seda” bırakarak, sahnedençoktan ayrılmış olacak”.

 

Ve hiçbir zaman unutmamalıyız ki AB içerisinde Türkiye’yi küstürmenin maliyetinihesaplayanlar da oldukça fazla.

 

Şimdi AB, Türkiye’ye bazı esneklikler tanımaya hazırlanıyor.

 

Ancak bize düşen bu esneklikleri iyi tahlil etmeye çalışmak.

 

Zira iş adamları, öğrenciler gibi bir dizi guruba daha kolay vize alma olanağı sağlanmayaçalışılıyor ve bu da “Türkiye’ ye özel avantaj veriliyor” gibi gösteriliyor ama aslında bu söz konusu değil.

 

Çünkü  bu Türkiye’ye özgü değil, herkese daha da fazlasını veriyorlar.

 

 

Bu düğümü sadece Başbakan Erdoğan çözebilir.

 

Sonbaharda, Türk işçilerinin Almanya’ya gidişlerinin 50 inci yıldönümü münasebetiyledüzenlenecek törenlere katılmak üzere Berlin’de  Merkel ile buluşacak.

           

Türkiye, Avrupa’yı ayağa kaldırabilir ve hakkını alabilir.

           

 

Aslında Avrupa Birliği’nin bu konuyu artık ciddiye alması gerekiyor.

           

Tabii , Türkiye’yi toptan kaybetmek istemiyorlarsa...

           

Bu yılın sonuna kadar Kıbrıs’ta bir çözüm olmazsa -ki böyle birşey mucize gerektirir- Türkiye ile müzakere edilecek başlık kalmayacak ve tam anlamıyla bir kriz ortamınagirilecek.

           

Karşılıklı sesler yükselecek.

           

“Ya Türkiye  ya Kıbrıs” tartışması başlayacak.

           

Gerilim büyük oranda artacak.

           

Bugünkü gidiş, Avrupa’nın Türkiye’nin  üyeliğini hiç değilse  5-10 yıl daha ertelemekistediğini gösteriyor. Ancak, Başbakan’ın o kadar beklemek isteyeceğine inanmıyorum.

           

Yolun sonu yaklaşıyor.

           

Böylesine kritik bir sürece girilirken, eğer Avrupa Birliği Türkiye’yi toptan kaybetmekistemiyorsa vize kapılarını açmalıdır. Böyle bir jest, Türk kamuoyunun Avrupa’ya sırt dönmesini engelleyeceği gibi, tam üyelik kadar memnuniyetle karşılanacak bir jest olarakalgılanacaktır.

           

AB ülkelerinin artık bu kozu oynamaya hazırlanma vakti gelmiştir.