KARŞILIKLI KULLANILAN

DİLE DİKKAT ETMELİYİZ

Dün sizlere Güneydoğu’ya giden yazar-çizelerin ve görüşlerine değer verdiğimiz gözlemcilerin bize yansıttıkları izlenimlerin bir özetini yapmıştım. Şimdiye kadar duymadığımız veya duymak istemediğimiz görüşlerin seslendirilmeye başladığına dikkat çekmiş ve Kürt kökenli vatandaşlarımızın ne düşündüklerine –beğenmesek,işimize gelmese dahi- kulak vermemiz gerektiğini yazmıştım.

Bölgeden yansıyan izlenimlerin içinde en çarpıcı olanını bugüne bıraktım. Aklı başında, PKK yanlısı olmayan Kürt çevrelerin dahi sürekli vurguladıkları bir konu var.

Türkiye Devletinin kullandığı dil...

Güvenlik yetkilileri, siyasiler ve bütün bu söylemden yararlanan medyanın söylemi, kullandıkları kelimeler, sıfatlar Güneydoğu’da çok farklı algılanıyor. Bu durum da iki taraf arasındaki –eğer gerçekten isteniyorsa- yakınlaşmaya hiç hizmet etmiyor.

Bizim “terörist” dediğimiz kişiye onlar “gerilla” diyorlar.

Benim de, KANAL D Ana Haber veya CNNTÜRK’te “PKK’lı terörist” diye adlandırdığım insanları onlar kendilerinden yana, bir yanlışlığı düzeltmek için hayatını tehlikeye atan insan olarak görüyorlar. İstediğimiz kadar uğraşalım, bu olguyu değiştirmek imkansız.

Ortada bir de farklı algılananlar dizisi var.

Örneğin, Devlet “Son terörist öldürülene kadar mücadele sürecektir” diyor.

Bizim için bundan daha doğrusu yoktur. Tabii ki, yasa dışı faaliyet gösteren, elinde silah taşıyan terörist var olduğu sürece mücadele sürecektir. Güvenlik güçlerinin bu “gerçeği” söylemesi de normal görülür.

Güneydoğuda ise, bu söylem çok farklı, “Bizim çoluk çocuğumuzu, akraba ve mahallenin gençlerini öldürmek istiyorlar. Ateşkesi kabul etmiyorlar. Operasyonları durduramayacaklarının işaretini veriyorlar” diye algılanıyor. “Terör bitene kadar mücadele edeceğiz” dense, biraz daha kabullenecekler de, diğer söyleme tepki gösteriyorlar.

Bizde, onların PKK kollayıp koruyan söylemlerine sinirleniyoruz. Duydukça daha sert tepki koyuyoruz.

İşte böylesine iki ayrı dünyada yaşıyoruz.

Peki, hep böyle mi sürecek?

Açılımı yaşatabilmek istiyorsak, her iki tarafında kullandığı dile, karşılıklı duyarlıklara dikkat etmeleri gerekmiyor mu?

Bence artık zamanı geldi.

Eğer bu sorunun, şu veya bu şekilde bir çözüm sürecine oturması gerekiyorsa, her iki tarafın da diline hakim olması, söylediğini kulağının duyması gerekiyor.

Sert söylemler toplulukların çok hoşuna gider.

Bol alkış toplar.

Ancak, “uzlaşı” sağlamaz. Hatta sert konuşmalar, hamasi demeçlerle hiçbir barış süreci sürdürülemez.

Karşılıklı bu adımı atmak sorundayız galiba.

Ne dersiniz?