Kıbrıs' taki başıboş gidiş alarm zilleri çaldırıyor. Bu sorun sadece Denktaş ve Klerides'e bırakılamayacak kadar hayatidir ve Ankara ile Atina işin içine girmeden de çözümlenemez. Eğer biz müdahele etmezsek, ABD araya girecek ve kendi çözümünü getirecek. Cem ve Papandreu' nun biran önce hareketlenmeleri gerekiyor.
Bırakın şu hamaseti Allah aşkınıza…
Bugünkü tutum devam ettiği taktirde Kıbrıs'ı kaybedeceğiz. Ülkemizin uzun vadeli çıkarlarına da ihanet edeceğiz. Önümüzü kapatacağız. Gençlerimize aydınlık bir gelecek yerine, kara kuru ve kompleksli bir ülke bırakacağız.
Kıbrıs' tan söz ediyorum.
Kıbrıs' ta treni kaçırıyoruz. Hem de kendi hatalarımızdan, kendi kompleklerimizden, dar görüşlüğümüzden, siyasetin küçük oyunlarının tuzağına düşmekten dolayı Kıbrıs'ı kaybediyoruz.
Eğer biran önce harekete geçilmez ve Ada' da bir çözüm bulunamazsa, belki elimizde KKTC kalacak ancak, içi boş fakir ve sırtımızda büyük bir kambur olarak kalacak.
Rumlar Kıbrıs adıyla birlikte AB' ye katıldıkları taktirde, Türk tarafına 30 bin değil 50 bin asker de yığsak, binlerce tank' ta getirsek, Rum bölgesini hiçbir şekilde etkileyemeyeceğiz. Kıbrıs'ın AB içinde Türkiye aleyhindeki politikalarını hiçbir şekilde değiştiremeyeceğiz.
Bugün varılacak olan bir çözümde elde edeceğimiz herşeyi, ilerde AB'ye katılma günü geldiğinde tümüyle geri vermek zorunda kalacağız veya Avrupa ile yollarımızı tümüyle ayıracağız.
Israrla, bağırarak şunu söylemek istiyorum: Bugün bize yetersiz gibi görünse dahi, bir çözüm ilerde karşılaşacağımız manzaralardann bin defa iyidir.
“Yavru vatan” , “Canımız sana feda” , “Büyük stratejik önem” gibi saçmalıkları da artık bir yana bırakalım. Zira kimse inanmıyor. Rumlar AB' ye katılır ve bugünkü, kişi başına gelirlerini 15 bin dolardan 25 bin dolara çıkarmaya başladıklarında, KKTC' de sadece Anadoludan gelmiş fakir garibanlardan başka kimseleri bulamayacağımızı da bilmeliyiz.
Kıbrıs' ın Türkiye' nin AB' ye gidiş yolunu kapatmasını engellemeliyiz.
GÖRÜŞMELERDE BİR
ADIM İLERLEME YOK
Alarm zilleri çalmamın başlıca nedeni, çözüm için zamanın giderek azalması ve buna karşılık görüşmelerde doğru dürüst hiç adım atılamamasıdır.
Rauf Denktaş, göreceli olarak bazı jestler yapmış ancak, orada durmuş gibi görünüyor. Sanki omzunun üstünden Ankara' ya bakıyormuş, ancak Ankara' daki beyler hiç oralı olmuyormuş gibi davranıyor. Ayrıntıları bilemiyoruz ancak, Türk tarafı bağımsız bir KKTC konusunda ısrarlıymış gibi bir tutum içinde.
Glafkos Klerides'in durumu da karışık.
Rum tarafında önümüzdeki yıl Başkanlık seçimleri var. Klerides aday olmayacak, ancak beraberindeki görüşmeci ekibin içinde Başkanlık yarışının adayları var. Yani, hem bir yandan çözüm bulunmasa dahi AB üyeliğini cebe koymuş, öte yandan da gelecek yılın Başkanlık seçimlerinin hesapları yapılıyor.
İşin kötü yanı, bu görüşme sürecinin sonunda Birleşmiş Milletler ve Avrupa Birliği, taraflardan hangisinin ayak sürüdüğü, kimin katkıda bulunduğu yönünde bir karar verecekler. Görüşmelerde de bir tanık var: BM temsilcisi De Soto.
CEM VE PAPANDREU
NE BEKLİYORLAR ?
Manzara böyleyken, Kıbrıs konusuyla hayati bağlantısı olan Türkiye ve Yunanistan, gelişmeleri uzaktan, adeta tribünlerden izliyorlar. Zaman zaman açıklamalarla katkıda bulunmanın ötesine gitmiyorlar. Oysa Kıbrıs' ta çözüm, bu iki ülkenin hem Ege hem de AB ilişkilerini temelinden etkileyecek.
Araya girmek istememelerinin nedeni de, siyasi risk almamak.
Papandreu'nun Pasok partisi sarsılıyor. İktidarda ne süreyle kalacağı dahi belli değil. Bundan dolayı, Kıbrıs' ta atılabilecek yanlış bir adımın hem Simitis- Papandreu ikilisini, hem de Pasok'u çok sarsacağı bilindiğinden dolayı, Atina risk almak istemiyor.
Ankara' da aynı hesaplarla hareket ediyor. Başta Ecevit ve koalisyon ortakları işi Denktaş'a havale edip kurtulmayı planlıyorlar.
Ayıptır, günahtır…
Kıbrıs, sadece Denktaş ve Klerides'e bırakılamayacak kadar önemlidir. Tarih boyunca da çözümü hep Ankara ve Atina getirmiştir. 1959'da Yunan Dışişleri Bakanı Averof ile 27 Mayıs ihtilalinden sonra astığımız Dışişleri bakanımız Zorlu bir araya gelmemiş , Karamanlis ile Menderes devreye girmemiş olsaydı 1960 anlaşmaları yapılabilir miydi ?
Kıbrıs özellikle Türkiye'nin Avrupa yolundaki en önemli engeldir. Bunu hafife alamayız. Hamasete kurban edemeyiz…
Ankara'da liderler bir araya gelip temel bir karara varmalı ve ardından İsmail Cem'i devreye sokmalılardır.
Atina'da da ne kadar siyasi riski olursa olsun, Papandreu için de aynı yaklaşım benimsenmelidir.
Artık Ankara ve Atina' nın uyanmaları gerekiyor.
Kıbrıs, buzdağına çarptığı zaman hepimiz zarar göreceğiz. Yunanistan da Ege' de barış yüzü görmeyecek, Rumlar da rahat edemeyecekler. Türkiye de eski günleri mumla arayacak.
Son bir uyarı: Eğer Türkiye ve Yunanistan araya girip çıkarlarına en uygun bir çözümü bulamazlarsa, emin olun bir gün Amerika ortaya çıkıverir ve kendi çözümünü kabul ettirir. O zaman da her iki taraf bakakalır, ancak iş işten geçmiş olur.
İyisi mi zaman harcamadan hareketlenelim. Kısır siyasi pazarlıklar arasında kendimizi kaybetmeyelim.
