SİNAGOG VE İNGİLİZLER

OLMASAYDI...

Bütün bu olayların Uluslararası yansımalarına bakıyorum ve insanoğlu’nun ne kadar bencil olduğunu görmezden gelemiyorum.

Bütün dünya televizyonları ve basını, kanlı  Perşembenin resimleriyle doluydu. Gün boyunca herkes bundan söz etti. Röportajlar yapıldı,  özel ve canlı yayınlarla gelişmeler izlendi.

Nedenlerini  araştırdığınız zaman farklı bir manzara ile karşılaşıyorsunuz.

Eğer ölenlerin tümü Türk kökenli olsaydı...

Eğer bu olaylar Sinagog’larda ve İngiltere’nin temsilcisi olarak tanınan binaların önünde gerçekleşmemiş, Yahudi ve İngilizler hayatlarını kaybetmemiş olsalardı, acaba aynı yankıyı  görür müydük?

Hayır, görmezdik...

Semboller farklı olunca, yankılanmaları da farklı oluyor.

Ancak kızmamamız gerekiyor.

Bizde böyle davranmıyor muyuz?

Hindistan veya Pakistanda binlerce insan ölür, tek sütunluk haber olur. İçlerinde bir tek Türk bulunursa hepimiz ayağa fırlarız.

Buna, toplumların egoistliği demek gerekir...

BU OLAY MİLLİLERİ

KURTARDI (!)

Eğer “bombalı katliamlar dolaylı şekilde kimleri ve neleri etkiledi” diye soracak olursak herhalde hiç tereddüt etmeden, “milli takım yönetici ve futbolcularını” diyebiliriz.

Çarşamba akşamki Letonya mağlubiyeti kamuoyunu öylesine rahatsız etti ki, Perşembe sabahı herkes kılıçlarını çekmiş, tüm sorumlulardan hesap sormaya hazırlanıyorduk.

Bu olay kızgınlığın ötesinde. Hepimizde bir aldatılmışlık hissi var. 

Hani biz dünya 3 üncüsü idik (!). Demek ki aldatılmışız.

Hani bu takım kuradan çıkınca “Portekiz garanti” demiştik. Yalanmış.

Hani, bizden büyük yoktu. Daha büyük yalanmış.

Türkiye’nin yenilgisi tamamen ciddiyetsizlikten kaynaklandı. Riga’daki maçta, başta Rüştü olmak üzere kart  görüp  İstanbul’da oynayamayanlara ne demeli?

Ciddiyetsizlik değildir de, nedir?

Tabii en ağırı, Milliler bizim kalbimizi kırdılar. Onları sevmiştik. Onları paraya boğmuştuk. Meğer layık değillermiş.

Yazık...

BAYRAM ERTESİ

GÖRÜŞMEK ÜZERE...

Önümüzdeki hafta herşeye rağmen  tatil.

Olaylarda yaşamlarını kaybedenlere Allah rahmet eylesin.

Bayramınızı da tüm tatsızlıklara rağmen bütün içtenliğimle kutlarım.

Eskisi kadar olmasa dahi, Bayramlar hala ailelerin bir araya geldikleri, dargınlıkların bittiği, insanların  birbirlerini aradıkları  nadir vesilelerden biridir. Geleneksel terbiye, küçüklerin büyüklerin gönlünü almalarını, ellerini öpmelerini gerektirir. Büyüklerin de hediye verip  küçüklerin kalplerini almaları için güzel bir fırsattır.

Bayramda bizde ailemizle kucaklaşacağız ve yollara düşeceğiz. Bayram ertesi yine bu köşede buluşabilmek ümidiyle, tüm okurlarımı kucaklarım. Yazılarımda hata ettimse de beni affetmelerini rica ederim.

ROGER SHORT

İSTANBULLU OLMAK İSTERDİ...

Kanlı perşembede hayatını kaybeden İngiliz  Başkonsolosu Roger Short’u tanıyanlar bilir. Kopdiplomatik arasında Türkiye’yi en çok sevenler arasındaydı. Kısa bir süre sonra emekliye ayrılacaktı. İstanbul’daki Üniversitelerden birinde eğitimci olarak çalışmak ve Bebek civarında yerleşmek istiyordu. Son derece sevecen, Türkiye’ye ve Türklere yakın bir insandı.

Terörün kör dişlileri sayısız masum vatandaşımızın hayatını yok ettiği gibi, Roger Short’u da yok etti. Eğer o kapıdan 3-5 dakika önce veya geç girmiş  olsaydı, bugün aramızda  yaşıyor olacaktı.

İnsanı isyan ettiren de bu... Masum insanları, adeta konu mankeni gibi tanımlayıp hayatlarını bir anda yok ediveriyorlar.

Buna hakları yok.

Buna hakları olmamalı.