TÜRKİYE BAĞCIYI

DÖVMEYİ YEĞLEDİ

KOPENHAG

Önce Kopenhag’da Türkiye’nin aldığı sonuca bakalım.

Müzakelerin başlaması için bir tarih elde edilmiştir. Belki istendiği gibi 2003 sonu veya 2004’ün başı olmamıştır, ancak ilk defa Türkiye’ye net bir tarih verilmiştir. AB, Türkiye’yi tam üye yapmak için kendini bağlamıştır.

Avrupa Ordusu (AGSP) konusunda Türkiye istediğini elde etmiş ve Kıbrıs AGSP dışında tutulmuştur.

Türkiye ile ilişkilerin geliştirilmesi için ek ödünler elde etmiştir. En  önemlisi de “tarama” diye adlandırılan ve teknik yönden müzakerelerin başlaması anlamına gelen bir sürecin başlatılma işaretidir.

Erdoğan-Gül ikilisi, çıtayı  çok yukarda tuttuklarından dolayı bu sonuca sert tepki göstermişlerdir. Bu arada basına yansıyan “Eğer istediğimizi elde edemezsek B planını devreye sokarız... Fransız ve Alman mallarını boykot ederiz” gibi açıklamalar, özellikle Fransız Devlet Başkanının büyük tepkisiyle karşılaşmış ve Ankara’nın hareket alanını kısıtlamıştır.

Türk hükümeti kolaylıkla “Belki  istediğimizi tam olarak alamadık ancak, zafer kazandık” diyebileceği bir sonucu, başarısızlık diye göstererek, kendi kendini yaralamıştır.

KIBRIS’TA RUMLARI

TAM ÜYE YAPTIK...

Türk tarafının ikinci hatası, Güney Kıbrıs’ı elini kolunu sallayarak tam üye olmasını sağlamasıdır. Bundan sonra görüşmelerin süreceği ve yine de bir çözüm aranacağı söylenmesine rağmen, bence bu iş bitmiştir. Rumların, tam üyeliği ceplerine koyduktan sonra bir daha KKTC ile ciddi bir görüşme sürecine girebileceği düşünülmemelidir.

İlerde Türkiye’nin tam üyeliği ile paralel şekilde KKTC’nin de katılımı gündeme geldiğinde, artık  bugünkü BM paketi ortadan kalkmış olacak ve adanın tamamen askerleştirilmesinden , tam serbest dolaşım ve mal mülk alım satımına kadar AB normları uygulanacaktır.

Özetlemek gerekirse, yarı dolu bardağın boş tarafı ön plana çekilmiş, dolu tarafı ise görmezden gelinmiştir. Oysa bu kadar sert tepki göstermeden orta yol bulunabilirdi.

Türkiye, üzüm yemek yerine bağcıyı dövmeyi tercih etmiştir.