Çok garip bir durumla karşı karşıyayız. Libya’ya NATO bombardımanı sürüyor, ancak ya kimseler final hedef hakkındaki görüşlerini açıklamak istemiyor ya da henüz doğru dürüst bir karar verememiş durumdalar. Buna, Türkiye de dahil. Eğer bir an önce temel politikada anlaşma olmazsa, Libya daha da karışabilir.

Libya’ya yönelik askeri konular ile ilgili olarak, olayın içindeki her ülkenin açıklamasını dinliyorum ve kafakarışıklığım daha da artıyor. Her kafadan bir ses çıkıyor ve temel hedeflerdeki belirsizlikler sürüyor.

 

NATO’un hedefi ne?

 

Kaddafi’yi devirmek mi?

 

Washington, bir gün “evet” diyor, ertesi gün “halka yardım için” orada olduklarını söylüyor. Obama, mahcup bir savaşçı gibi davranıyor. Net bir tutumu yok. Türkiye “olmaz öyle şey” diye karşı çıkıyor.

 

Diğer bir soru: “Direnişçiler silahlandırılacaklar mı?”   

 

Herkes birbirine bakıyor.

 

Kimse bir şey söylemiyor. Ya el altından bir şeyler yapıyorlar ya da hala kararsızlar. Oysa Kaddafi, muhalefetintozunu arttıracak konumda ve geri adım atmaya da hiç niyetli görünmüyor.

 

Başbakan Londra’da, böyle bir girişime de itiraz etti. Direnişçilerin silahlandırılmasına karşı çıktı.

 

Peki ne olacak?

 

O da belli değil.

 

Ankara, bir yerde Libya’da iç savaşın yaygınlaşmasından çekiniyor.

Ancak Kaddafi iktidardan yollanacaksa, bunun başka şekli var mı, ikna turları mı yapılacak?(!)

 

Bir diğer konu: Davutoğlu, ülkemizin bombardımana katılmayacağını, görevinin yardım ve denetlemelerle sınırlı olduğunu açıkladı.

 

İyi de, NATO bombardımana karar verirken, Ankara ne yapacak? Ortak karar alırken veto mu edecek?

 

 

İnternet, sonunda ne polis korkusunun ne de savcıların tehditlerini dinledi ve “İmamın Ordusu” kitabı dağıtılıverdi.

 

Hadi bakalım, şimdi milyonlara karşı soruşturma açsınlar, polisler bilgisayarlara el koysunlar (!). Artık yepyenibir çağdayız ve yargımızın da kendini buna alıştırması gerekiyor. Yasalar değişmeli, kafalar farklı işlemeyebaşlamalı. Sürek avına çıkmaktan vazgeçilmeli.

 

İnternetle kimse başa çıkamaz.

 

 

Oğlum hediye etti.

 

 

Gazeteciler genelde meslekleriyle övünürler ve siyasetten uzak dururlar. Bir liderin iki dudağı arasına girmekistemezler. Kendi işlerini iyi  yaparak, topluma daha fazla yarar sağladıklarına, daha etkili olduklarına inanırlar.Ancak bu kural giderek değişiyor. Gazeteciler, mesleklerinin  değil de, siyasetin daha etkinleştiğini görüyorolacaklar ki, teker teker saf değiştiriyorlar.

           

İdris Akyüz, bu kervana katılanlardan sonuncusu.

           

“...Çağdaş Cumhuriyeti korkmadan korumak, hukukun keyfileştirilmesini engellemek için...” kolları sıvadıve CHP’den aday adayı oldu.

 

Akyüz, mert adamdır.

 

 

Gerçekten yanılmışız.

 

Anayasa taslağı açıklandığı zaman heyecanlanmıştım. TÜSİAD’ın eski tutumu aklıma gelmiş ve “darbeci geçmişlerini temizliyorlar” demiştim.

 

Hatırlasanıza,  İstanbul sermayesi geçmiş her darbenin destekçiliğini yapmış, büyük patronlar  hiç çekinmeden“Asker ne yapacaksa yapmalı” demeçleri vermişlerdi. Onlar için,  TSK devleti temsil eder, devlet de ihaleleriyle sevdiği patronları zenginleştirdi. Rekabet sevilmediği için, İstanbul sermayesi statükonunbozulmamasına özen gösterdi.

 

İşte böyle bir geçmişi olan TÜSİAD’ın, o son derece liberal  anayasa taslağı çıkınca, “Tamam, bu defaTürkiye gerçekten değişiyor” demiştim.

 

Neredeee...

 

 

Cem Boyner, ortaya bir fikir atmıştı.  İnsancıl bir tutumla, “kişi mutluluğu, ülke bölünmesinden daha önemli”demişti.

 

Ne var bunda?

 

Kişisel bir yaklaşım.

 

Karşı görüş çıkarırsınız, olur biter.

 

Anayasa taslağı, “değiştirilemez üç maddenin dahi değiştirilebileceğine” değinmişti.

 

Ne var bunda?

 

Allahın emri mi?

 

En sonunda, buna da itiraz edersiniz. Farklı görüş ortaya atarsınız. Oysa, 11 maddelik bir ultimatom gibi bir açıklamayla, TÜSİAD gurur duyduğu bir çalışmayı mahvetti.

 

Keşke açıklama öncesinde, eski yeni ağır toplara sorsalar ve ortak bir görüş oluştursalardı da, kendilerinisonradan böylesine küçük düşürmeselerdi.

 

Şimdi kalkıp “Bu rapor bizim değil. Yazanları bağlar” demek, çok ayıp oldu. Değerli bilim adamlarını da küçük düşürdüler. Bundan sonra, TÜSİAD’a kim inanır, TÜSİAD’ı kim ciddiye alır? Kendi içinde en basit bir iletişimi dahi beceremeyen o koskoca patronlar da, meğer birer kağıttan kaplanmış. Bundan sonra artık, gövde gösterisi yapar gibi, Ankara veya yurt dışı turlar yapmaktan, akıl vermekten de vaz geçmeliler.

 

Ümit Boyner’e üzüldüm.

 

 

Rıza Türmen, bu hafta içinde veda etti ve Milliyet’teki köşesini bıraktı. Siyasete gireceğini açıkladı ve gitti.

 

Türmen’in yazıları kolay okunmayan cinstendi, ancak hepimizi öylesine güzel aydınlatır, Avrupa İnsan HaklarıMahkemesi’nin (AİHM) demokrasi ve fikir özgürlükleri konusundaki yaklaşımını o kadar “tarafsız” biçimdeyansıtırdı ki, adeta her yazısı oksijen gibi gelirdi. Türk yargısının anlaşılmaz dili ve her türlü yoruma açık, o garip koridorlarından bizi çıkarıp, basit bir şekilde uluslararası uygulamayı anlatırdı.

 

 

Adnan Polat, seçime mi gidecek yoksa mahkemeye mi başvuracak?

 

Mahkemeye gitmek, Polat’ın 2012’ye kadar kulübün başında  kalmasına yol açacak.

 

Acaba değer mi?

 

GS Başkanlığı gönül işidir. Hele mahkeme kararlarıyla, zorla sürdürülemez.

 

Ben, Adnan Polat’ın, sırf bir daha başkanlık koltuğunda oturmak için böyle bir adım atacağını sanmıyorum. Ancak kimse, mahkemeden durdurma kararı alınmasını, benim gibi yorumlamaz. Bunu Polat’ın hırsına verir.

 

Yılmaz Özdil, medyamızda pek örneği görülemeyen bir yazar. Hürriyet’te başladığı günden itibaren de,kendini sürekli yeniliyor, farklılaştırıyor. Görüşleriyle uyuşmasanız dahi, Yılmaz Özdil’i  mutlaka okuma ihtiyacı duyarsınız. Son derece ilginç bir dil kullanıyor ve en önemlisi benim başka hiçbir köşe yazarında görmediğimbir anlatımı var.  Öyle açılar buluyor, öyle bir dille hitap ediyor ki, kendinizi ister istemez okumak zorunda hissediyorsunuz. Liberal görüşü sevmez. Tarafsız yaklaşımı da sevmez. Yılmaz Özdil, taraftır ve ödünvermez. Benim dünyam ve yaklaşımım bambaşka. Zaten  eleştirilerinden ben de zaman zaman payımıalmışımdır. Ancak, mutlaka okurum. Doğan Kitap’tan çıkan son kitabında,  köşelerinin top 100’ünü  seçmiş. Yılmaz Özdil hayranlarının kaçırmaması, Özdil’in 

görüşlerini paylaşmayanların da yazı okuma adına hemenalması gereken bir kitap.