HALI DÜKKANINDAN

MİLYARDERLİĞE...

Bizde, para kazanan adam sevilmez. Mutlaka bir bit yeniği aranır. Başarılı bir iş yapamayacaksın, senden  iyisi yok. Adın “namusluya” çıkar.

Cumartesi günü, Hırvatistan’ın incisi sayılan Dubrovnik’te 220 odalı müthiş bir otelin açılışındaydık.  Sahibi, Fettah Tamimce. 38 yaşında, gencecik, güler yüzlü bir iş adamı.

Rixos’ların sahibi.

Türkiye’de 6, dünyada 7 Rixos var. (Kazakistan’da 2, Dubai, Viyana, Hırvatistan, Ukrayna ve Bahrein) Turizm ve inşaat şirketiyle birlikte yaklaşık 5 milyar dolarlık bir dev.

Dubrovnik’teki açılış muhteşemdi.

Son yıllarda seyrettiğim en güzel havai fişek gösterisi, Erol Evgin’in nefis konseri, Asena’nın dansı ve davetlileriyle göz kamaştırdı.

Hırvatistan’ın ve dünya turizminin önde gelenleriyle, Türk medya ve iş dünyasının en tanınmış isimleri oradaydı.

Otel, Dubrovnik şehrinin yanı başında, deniz kenarında, ancak kartal yuvası gibi, bir yamaca konmuş. 80 milyon euro’luk bir yatırım.  Herşeyi ile Türk. Çalışanı da, içindeki malzeme de Türk.

Türkiye bundan daha güzel temsil edilemez.

Bravo Fettah Tamimce’ye...

Üstelik, bugün geldiği noktanın hikayesini  Atasay’ın sabihi Cihan Kamer’den dinleyince, hayranlığım daha da arttı.

Van’lı bir aile’nin oğlu olan Fettah, 20 yaşlarında ailece yetiştikleri Antalya’da, turistlere yönelik  küçük bir halı dükkanı açar. Günlerden birgün dükkanına Ukraynalı bir turist gelir. Saatlerce hem sohbet eder, hem de halı seçer. Ancak iş hesaplaşmaya gelince, adam yanına para almadığını anlar. Tam alış-verişten vazgeçecekken, Fettah Tamimce “Al götür, ne zaman istersen öde” der.

Adam şaşırır. “Beni tanımıyorsun, nasıl güvenebilirsin?” diye sorunca, “Ben insan sarrafıyımdır. Siz bana bunu ödersiniz” yanıtı üzerine, 150 bin dolarlık halıyı alıp gider.

Tabii parayı öder, ancak en önemlisi, bir süre sonra geri dönüp Fettah’a “Ben aslında turizm  yatırımcısıyım ve seninle iş yapmaya geldim. Senin gibisini başka yerde bulamam” deyip, elinden tutup Ukrayna’daki ilk yatırımına ortak etmiş.

Ne ilginç bir hayat hikayesi değil mi?

İşte böylesine bir ortamda, o havai fişekler gökyüzünü aydınlatırken, baktım Van’lı Fettah Tamimce, gözleri dolu son eserini izliyordu.

Bizler de onunla gurur duyduk...