KAVGA VE FAKİRLİK

NE KADAR HOŞ DEĞİL Mİ?

Bu yazacaklarım bazılarınızı rahatsız edebilir.  Bazı satırlarımın çok abartılı olduğunu da söyleyebilirsiniz.

Çok haksız da sayılmazsınız. Ancak, iyi düşündüğünüzde benim dediklerimin önemli bölümünün de doğru olduğunu kabul edeceksiniz. 

Acaba genlerimizden mi, yoksa çok uzun yıllara dayanan alışkanlıklarımızdan dolayı mıdır, bilemiyorum.

Bilebildiğim birşey varsa, o da genelde mutsuz olmaktan pek rahatsız olmayan, fakirliğin ve haksızlığın adeta bir Allah emri olduğuna inanan veya böyle bir inancı benimsemiş bir toplumuz.

Neşelenmenin ayıp görüldüğü bir toplumuz.  Neşelensek  dahi sonunu mutlaka ya kavga ederek veya etrafı rahatsız ederek noktalarız.

Nedense, yabancıya karşı hep kompleksliyizdir. Yabancıya sürekli bir şeyler ispat etmeye çalışırız. Özgüvenimiz hiç yoktur. Ayrıca, yabancıdan kuşku duyarız. Kendi  hatalarımızdan dolayı  düştüğümüz sorunların faturasını, hep dışımızdaki güçlere çıkartırız. Böylece hem kendi kusurlarımızı görmezden gelir, hem de sorunlarımızı  soyut komplo teorileriyle  “bilinmeyen gerçeklere” bağlayıp rahatlarız.

Zenginleri, başarılıları da sevmeyiz. Eğer kendimiz kazanırsak, ne ala. Yok etrafımızdakiler kazandıysa, daima “bu işin içinde bir bit yeniği “ ararız. Mutlaka çalıp  çırpmış ve zengin  olmuştur. Başarılarına gölge  düşürülemeyecek insanlarımız için dahi “Yahu, adamın herşeyi çok düzgün. Sıkıntı veriyor” deriz.

Ancak ne yaparsanız yapın, ne derseniz deyin, tüm çarpıklıklarına, tüm sorunlarına rağmen bu millet ve bu toprakları yine de severiz. Eksiklikleriyle bizim halkımız, bizim ülkemizdir.

Yıllarımı Avrupa’da geçirdiğim için, yaptığım karşılaştırmalar bana çok daha çarpıcı geliyor. “Neden böyle değiliz?” cümlesi hep ağzımdadır.  Ancak bir gün dahi, o ülkeleri aramam.

Türkiye’mize bağlılığımız da bir hastalık gibidir. Eleştirir, zamanı gelir yerden yere vururuz, ancak onu düşündükçe de gözlerimiz yaşarır.

Dışarıda bir yabancının eleştirisiyle karşılaştığımızda, bizim sözlerimizi tekrarlasalar dahi, canavar kesiliveririz.

Bizler gerçekten farklıyız.

Biraz değil, bayağı hastayız (!)

Sizi bilmem ancak, ben mutlu bir Türkiye hastasıyım.