EKONOMİ BABACAN’I

GÖREVE ÇAĞIRIYOR…

Bir ülkenin ekonomisi son derece değişik unsurlardan etkilenir. Sadece, ihracatın ithalata oranla daha fazla olması, dış kaynağın bolluğu ve genel yapının sağlamlığı yetmez. Ekonomiyi yönetenlerin tutumu, vücut dilleri, saptamaları ,söyledikleri sözler  son derece önemlidir. Özellikle, işler yolunda gitmemeye başladığında yöneticilik rolleri daha ağırlıklı olarak öne çıkar. Herkesin gözü, lider durumundaki yöneticilere döner. Tek cümlelerinden bir anlam çıkarılır. Duruma hakim olup olmadıkları tartılır. Toplumun algısı, ya yöneticilere güveni arttırır veya aksine krizi derinleştirir.

Örnek verirsek, son birkaç aydır ülkemizde yaşananlara atıfta bulunabiliriz.

Eylül ayında, Lehman Brothers’ın çökmesiyle birden bire manşetlere çıkan parasal krizi Türkiye’de önce iş çevreleri, hakkını vererek  algıladı. Hele ardından ,hemen hergün Washington’dan önlem paketi haberleri çıktıkça, Türk kamu oyundaki kaygılar daha da büyüdü. Herkes Ankara’ya döndü…

Başbakan Erdoğan ise, “Türkiyemizin pek etkilenmeyeceğini… Krizin teğet geçebileceğini…Hamdolsun durumun kötü olmadığını” söylemekle yetindi. Son derece soğukkanlı şekilde davrandı.

Başbakan aslında bilgisizlikten değil, iletişim politikasını iyi algılayamadığından dolayı ve sırf “Halkı telaşlandırmayalım” gerekçesiyle böyle hareket etmişti. Oysa bilemediği veya hesaplayamadığı konu, toplumun bu söylemi çoktan aştığı idi..Halk tehlikeyi net şekilde algılamış ve yatıştırma yerine, tam aksine krize karşı hangi önlemlerin devreye sokulacağıyla ilgili haberleri istiyordu.

İş çevreleri baskısını arttırıp ardı ardına “Ankara duyarsız… Plan program hazırlanmalı…Önlem paketi yok…”demeçleri verince , Başbakan bu defa sinirlendi. Bu uyarıları veya beklentileri kendine karşı bir siyasi komplo gibi algıladı.

Hadi Başbakan böyle davranıyordu da, ekonominin dümenini bıraktığımız, Hazine Bakanı Mehmet Şimşek, Maliye Bakanı  Kemal Unakıtan ve Ekonomiden sorumlu Bakan  Nazım Erken de, herhalde patronlarıyla ters düşmemek için, aynı yaklaşımla toplumun önüne çıktılar. Başbakana ya söz geçiremediklerinden veya söz söylemekten korktuklarından dolayı, ne kriz uyarısı yapabildiler, nede önlem paketi hazırlığı ile topluma güven verebildiler.

Taaki kriz artık saklanamaz noktaya gelene kadar. Ondan sonrasında hem Başbakanın söylemi değişti, hem de hazırlıklar (özellikle de IMF’le anlaşma) toplumu bir ölçüde rahatlattı.

Belki bazıları memnun kalmayacaklar, ancak iş çevrelerinden sık sık “ Keşke bu dönemde Babacan ekonominin başında olsaydı” sözlerini duyuyorum. Başbakana olan yakınlığı ve daha da önemlisi, muhalifleri dahil, iş çevrelerine verdiği güven, Babacan’ı “böyle günlerin adamı ” yapıyor.

Babacan zaten AB Baş müzakereciliğine pek zaman ayırmıyor. Daha doğrusu, AB ile müzakere kalmadığı için, baş müzakereciye de gerek olmadığından hareketle , Babacan’ın  tekrar ekonominin dümenine geçmesi durumunda, hem iç hem dış çevreler çok memnun kalacaklardır.