BARZANİ BİZİ NEDEN

BU KADAR SİNİRLENDİRİYOR?

Bağımsız bir Kürt devleti kurulmasının, Türkiye açısından ne anlama geldiğini çok iyi biliyorum. Kerkük’ün bir Kürt başkentine dönüştürülmesi, Kuzey Irak’taki petrolün tamamen Kürt yönetimine bağlanması olasılığının ne sonuçlar getireceğinin de farkındayım.

Ancak, uzun vadeli risk ve sorunlara rağmen, birkaç  milyonluk Kuzey Irak’taki Kürt yönetimi her ağzını açtığında neden böylesine ateş püskürdüğümüzü de anlayamıyorum.

Mesud Barzani bir bölgenin lideri. Uluslararası konjonktür lehine dönmüş, sırtını ABD’ye dayamış durumda. Uzun yıllardır düşlediği, babasının başlattığı bir mücadelede eline bir fırsat geçtiğini biliyor. Politikacı olarak, liderliğini yaptığı toplumun beklentilerini köpürtüyor.

Ama her konuşması 70 milyonluk Türkiye’yi sarsıyor.

“Bağımsız bir Kürt devleti fikrine alışmaya bakın” diyor, Başbakanımızdan Dışişleri Bakanımıza, siyasilerimizden köşe yazarlarımıza kadar herkes ayağa kalkıyor.

“Türk Ordusunun Kuzey Irak’a girmesine müsaade etmeyiz” diyor, askerimiz ayaklanıyor.

Nasıl olur da böyle bir söz söyleyebilir, diye tepki gösteriyoruz.

“PKK ile mücadele etmeyiz. Artık eski dönemler bitti” diyor, nankörlükle suçluyoruz. Bizim kırmızı pasaportlarla dolaştığı (aslında T.C.’nin kırmızı pasaportuyla hiçbir yabancı ülkeye gitmemişti) günleri hatırlatıyoruz.

Neden bu kadar kızıyoruz? Neden bu kadar abartılı tepki gösteriyoruz? Üstelik bu sözler yeni de değil. Şimdiye kadar defalarca söylenmiş ve tekrarlanmış görüşler.

Bir de madalyonun öbür yanına bakalım. Barzani’nin ne demesini beklerdik?

Örneğin, “Türk Ordusunun başımızın üstünde yeri var. Gelsin, Kerkük başta Kuzey Irak’ı istila etsin” demesini mi?

Gerçekçi olalım, Kuzey Irak liderlerinden hiçbiri bunu söyleyemez. “Türk ordusu gelsin, ülkeyi istila etsin. Başımızın üstünde yeri var” diyemez.

Barzani gibi bir lidere “nasıl olur da bağımsız bir Kürdistan’dan söz edebilirsiniz” demek de çok güç değil mi? Zira bir lider, gerçekçi olmasa, tamamen rüya olduğunu bilse dahi, taraftarlarına bir ümit vermek ister. Hele böylesine bir konjonktürü yakalamış bir liderden başka bir konuşma beklemek gerçekçilik sayılmaz.

Aynı lider (Barzani) bundan bir süre önce, Türk Ordusuyla birlikte, PKK-Talabani koalisyonuna karşı savaşmış olabilir. Ankara’da eller üstünde taşınmış da olabilir.

Ancak bugün durum farklıdır.

Bugünkü koşullar, Barzani-Talabani ikilisine inanılmaz bir olanak sağlamıştır. Barzani de bundan yararlanmaktadır.

Türkiye, tepki göstermekte haklıdır. Kuzey Irak’ta bağımsız bir Kürt devleti kurulmasına tepki göstermekte, bunu engellemek için gereken önlemleri almakta da haklıdır. Ancak, öylesine sert tepki gösteriyoruz ki, adeta oynanmakta olan satranç oyununda kontrolü elimizden kaçırıyormuşuz gibi bir durumla karşı karşıya kalıyoruz.

Bunları neden yazıyorum biliyor musunuz? Zira Türkiye’nin böylesine büyük gürültü çıkarmasına gerek yok. Nedeni de basit. Türkiye çok büyük, Türkiye çok güçlüdür. Kuzey Irak Kürtleri’yle söz düellosu yerine, çok daha ağırbaşlı ve sakin şekilde hareket etmesi gereken bir güçtür...

Tekrar edeyim, Barzani’nin söyledikleriyle hem fikir olmayabiliriz. Hatta çok kızabiliriz. Ancak, kendimizi de küçük düşürmemeliyiz. Gereksiz ve abartılı tepkiler göstermek yerine, ağırbaşlı şekilde görüşlerimizi anlatabilmeliyiz.