KARAMANLİS’İN  CESARETİ…

Yunan Başbakanı Karamanlis’in Türkiye resmi ziyareti, neresinden bakılırsa bakılsın, son derece önemli. Ancak bu önem, Karamanlis ’in gösterdiği cesaretten kaynaklanıyor.

Unutmamamız gerekir ki, Yunan kamuoyundaki “Türk tehdidi” algılaması hala geçerlidir. Son yıllarda ilişkiler rayına oturmaya başladı. Artık eskisi gibi, krizler yaşanmıyor. Yunan halkı, başlarına gelen her kötülüğü bizden bilmiyor. Ancak yine de, derinden derine bir kuşkusu, bir kaygısı var.

Haklı veya haksız nedenlere bağlayabilirsiniz. Bu kuşku ve kaygıların yersiz olduğuna da inanabilirsiniz. Ancak, Yunan toplumunun derinliklerindeki Türk rahatsızlığını silip atamazsınız. En ufak bir kıpırdanmada, bu rahatsızlık hemen su yüzüne çıkıverir.

Avrupa Birliğine tam üye olmalarına, para birliğine katılmalarına rağmen, Yunanlıların Türkiye’ye karşı tedirginlikleri tümüyle yok olmamıştır. Eskiye oranla çok daha azalmasına rağmen, hala Ege üzerinde savaş uçaklarının it dalaşı veya Kardak civarına bir Türk balıkçı teknesinin yaklaşması dahi  medyanın “Türkler geliyor” çığlıklarının atmasına yol açabiliyor.

Kıbrıs, her ne kadar eskisi kadar duyarlı bir konu olmasa dahi, hala Yunan toplumunu heyecanlandırmaya yetiyor. Hükümet sürekli olarak baskı altında tutuluyor. Türkiye’nin Ege başta olmak üzere, hiçbir konuda ödün vermediğini, buna rağmen Karamanlis’in, AB’de Türkiye’ye kapıları açtığına dikkat çekilip, iktidar eleştiriliyor.

İşte Kostas Karamanlis, böyle bir ülkenin Başbakanı.

Böylesine duyarlı bir toplumun lideri. Üstelik son seçimlerde önemli kayıplara uğradı. Çoğunluğu 2 sandalye ile elinde tutabiliyor. Buna karşılık, aşırı sağcı partiler güçlendiler. Bunlar için de, tek düşman hala Türkiye. Türkiye’nin adını duydukları anda, kırmızı görmüş boğalara dönüyorlar. 

Son örneğini, yine milliyetçi çevreler verdi: “Türk parlamentosu, 12 mil konusunun savaş nedeni olacağına karar vermiş bir kurumdur. Başbakan Karamanlis’in orada ne işi var?” diye bas bas bağırıyorlar.

Karamanlis’in cesareti bu ortamda, böylesine duyarlı bir atmosferde, 49 yıllık boykotu kırma pahasına Türkiye’ye gelmesidir.

Karamanlis’in, Erdoğan  ile güvene dayanan bir ilişkisi vardır. Erdoğan, Karamanlis’in, Türk Başbakanlarının Yunanistan’ı (1988’de Özal, 2004’te Erdoğan) ziyaretlerine  karşılık vermekte gecikmesini dahi sorun yapmamıştır. Anlayışla karşılamış, sırt dönmemiş ve ilişkileri hep iyileştirmeye çalışmıştır.

Türkiye ile Yunanistan, henüz  ikili sorunlarını çözebilecek olgunluğa ulaşmış değiller. Ne Ege ne de Kıbrıs, Türkiye’nin AB’ye tam üyeliği gerçekleşmeden de çözülecek gibi değil. Buna karşılık, Erdoğan- Karamanlis ikilisinin başarısı, yeni gerilimler yaratmadan ve sorunlarla birlikte yaşamayı kamuoylarına kabul ettirme becerilerinden kaynaklanıyor.

Karamanlis’in aldığı risk, tüm eleştirilere rağmen, bu resmi gezi sırasında da sorunlarda önemli bir gelişme sağlanamayacağını bilmesine rağmen gelmesidir. Eminim, Erdoğan’a verdiği ziyaret sözünü daha fazla geciktirmemek için bu cesur adımı attı. Bütün bundan dolayı, Sayın Karamanlis’e “ hoş geldiniz “ demek istiyorum.

Keşke bu ziyaretler artık sıklaşmaya başlasa. İki komşu ülke lideri, daha çok bir araya gelse ve bölgedeki gelişmeleri konuşabilseler.

Neyse, buraya kadar gelebildik ya, bundan sonrası belki daha kolay olur…