DEMEK Kİ RAHAT

BİZE BATIYORMUŞ...

Rahat bizi rahatsız ediyor (!)

Daha doğrusu, uzun süren huzurlu ve rahat bir yaşamdan hoşlanmıyoruz. Kenarından köşesinden çekiştirip bozma ihtiyacı hissediyoruz. Nedense, diken üstünde oturmak, sık sık krizler yaratmak ve sonradan da aynı krizleri çözebilmek için mücadele etmek adrenalimizi arttırıyor (!).

Son üç yıl içinde nereden nereye geldiğimize bir bakarsak, bu toplumsal hastalığımızı çok net bir şekilde görebiliriz.

Yıllar boyunca, koalisyonlardan şikayet etmiş, koalisyon ortakları arasındaki kavgalardan gına getirmiştik.

Beğenelim veya beğenmeyelim, sandıktan AK Parti çıktı. Bu parti kimilerimize göre, ekonomik alanda yeni bir şey getirmese dahi, iyi yapılmış ve yürüyen işlere çomak sokmama başarısında bulundu... Siyasete belirgin bir istikrar getirdi... Eskiden sürekli şikayet ettiğimiz bir çok alanda (Kıbrıs’tan AB’ye, özelleştirmelerden ekonomiye) önemli ve cesur adımlar attı.

Sonunda bir baktık, Türkiye hızla rayına oturmaya başlamış:

-          Enflasyon tek rakama düşmüş...

-          Ekonomi açılmış...

-          Uzun yıllardır görülmemiş bir yabancı yatırım akar olmuş...

-          Terör durulmuş, insanlar rahat bir nefes almışlar.

Türk yatırımcı ilk defa “paramı artık ülkeme götürebilirim” demiş ve güveni geri gelmişti.

Ancak bu durum hepimizi rahatsız etti. (!)

AK Parti gereksiz şekilde türban, İman Hatipler ile oynar oldu... IMF ile itişti, AB’yi unutma noktasına geldi.

Muhalefet, ufukta özellikle Cumhurbaşkanlığı seçimi görününce çıldırdı. Emekli asker, dönemi kapanmış politikacı, hiçbir şansı kalmamış siyasiler ellerine baltaları alıp, her şeyi yakıp yıkmaya başladılar. Ne ekonomisini bıraktılar, ne siyasi istikrarı.

Medya deseniz, bütün bu garabeti açıkça destekledi. Eleştiri limitleri aşıldı ve darbe kışkırtıcılığına kadar götürüldü.

“İşler kötüye gidiyor” demekten hoşlananlar gündeme hakim oldular... Fırsattan istifade PKK ve yandaşları silaha sarıldı ve karşılıklı kışkırtmalarla bölgenin huzuru kaçırıldı.

AK Parti hükümeti de, iletişim özürlü olduğundan, kriz yönetiminden pek anlamadığından dolayı seyirci kaldı.

Böylece hep birlikte tüm rahatımızı bozduk.

Şimdi memnun muyuz?

Yıllarca didinip, geçmiş iki yıldaki noktaya geri dönmeye çabalayacağız.

Hadi bakalım, kolay gelsin.