KENDİ DÜŞEN

AĞLAMAZ

Bizler, kendi  kendimizi çok kolaylıkla dolduruyoruz.

FIFA kararı ile ilgili beklentilerimiz çok iniş çıkış gösterdi. Biraz hatırlayalım, İsviçre maçının hemen sonrasında fena halde korkmuştuk. O günlerin gazetelerine bakınca, verilen demeçleri okuyunca görülüyor. Felaket senaryoları yazılmış.

Ardından, yani FIFA’nın soruşturma sürecinde hepimizi bir iyimserlik kapladı. İşin kötü yanı, kendi kendimizi inandırdık. Olayları unuttuk. Sanki asıl sorumlu bizler değil de, İsviçrelilermiş ve FIFA olup biteni unutmuş sandık.

Sonuç açıklanınca da, büyük bir hayal kırıklığına uğradık. Oysa, beklenen karar çıktı. Zira FIFA bütün dünya’ya göz dağı vermek istiyordu. Onların kucağına da biz düşüverdik.

İsviçre maçında yaşananlardan bizler sorumluyuz.

Yeşilköy’e indikleri andan itibaren, İşviçrelileri hırpaladık. Resmi yöneticisinden, stad’daki mafya tipli sözde idarecilerden, bindirilmiş kıta gibi hareket eden taraftar kılıklı gruplardan, maç sırasında “hadi ıslıklayın” diye seyirciyi kışkırtanlara kadar, kendi ipimizi çektik.

Şimdi bir de madalyonun öbür yüzüne bakalım.

Bu karar, Türkiye’nin kupa ümitlerine büyük bir darbe indirecektir. Hem seyircisiz, hem de uzaklarda yapılacak 6 maç, futbolcuda ne moral bırakır, ne de şevk.

Hakkımızı mutlaka arayacağız.

Ancak, bu sonuca bakıp “Türkiye’nin Türk’ten başka dostu yok” veya “bütün dünya bizi cezalandırmaya çalışıyor” kompleksine kapılmamamız gerekiyor. Belki bu kadarını haketmemiştik, ancak bu duruma kendi kendimizi düşürdük.

Ne demişler...

Kendi düşen ağlamaz...