AB’ de KORKUNUN

ECELE FAYDASI YOK

Bugün, Türkiye ile Avrupa Birliği arasındaki randevu son derece önemli.

Lüksemburg’da, AB dönem başkanı Yunan dışişleri Bakanı Papandreu ile Abdullah Gül arasında “ ortaklık konseyi” düzeyinde yapılacak.

Bu toplantının çok sembolik bir yanı var. 

Yarın Atina’da Türkiye’nin de davetli olduğu, AB’nin belki de son Genişleme Doruğu yapılacak. Katılacak 10 ülke ile anlaşma imzalanacak, geriye kalanlara da sözler verilecek.

Türkiye listenin en sonunda yer alıyor ve hala çok kesin bir sözü alabilmiş de değil. Daha da önemlisi, Rumlar AB’nin gözünde, Kıbrıs’ın tamamını temsil ederek tam üye olacaklar. Türkiye ise resmen tanımadığı Kıbrıs Rum hükümetiyle ilişki kurmaya zorlanacak veya AB ile ilişkilerinde sıkışacak. Nitekim siyasi açıdan o resmin içinde görünmemek için Tayyip Erdoğan Atina’ ya kendi yerine Gül’ü yolluyor.

Aslında hiçbir şey değişmeyecek. Korkunun ecele faydası olmadığı gibi, Türkiye de bir gün AB ile Kıbrıs arasında bir tercih yapmak zorunda kalacak. Ancak politikacılar günlük yaşadıklarından dolayı, Erdoğan, yerine Gül’ ü göndererek son kararı ( ecel gününü )  biraz daha ertelemeyi tercih ediyor.

Doruk öncesindeki Ortaklık Konseyi, işte bütün bu nedenlerle, Türkiye’ yi 2004 yılında nelerin bekleyeceğini ortaya çıkaracak. Konsey toplantısı sonunda yapılacak basın açıklamaları, Türkiye’ nin AB gözündeki yerini ortaya koyacak.

2 İNCİ KATILIM ORTAKLIĞI

BELGESİ ÇOK MUĞLAK

AB Komisyonu’nun yayınladığı Türkiye 2 inci Katılım Ortaklığı Belgesi, ülkemizin konumu açısından hiçbir netlik taşımıyor.

Türkiye ile tam üyelik müzakerelerinin başlayabilmesi için tamamlaması gereken eksiklikler, belgeye son derece ayrıntılı biçimde  - bizim istediğimiz gibi-  konmuş. Ancak en önemli unsur yok. Yani, belgedeki eksikler tamamlandıktan sonra , tam üyelik müzakerelerinin hemen başlayıp başlamayacağı, açıkça yazılmamış. İşin ucu açık bırakılmış. 

Lüksemburg Ortaklık Konseyi işte bu konuda net bir şey söylemeli.

Bir de Kıbrıs var.

Türkiye Annan  planı trenini kaçırdıktan sonra, şimdi  “aman kapılar kapanmasın” telaşında. Belki bu konuda da AB’den birkaç kelime koparılabilir.

Allahım ne günlere kaldık…