NEDEN

DEĞİŞMEKTEN KORKUYORUZ…

Bu ülkenin önünü kapatan ve çözümlenmedikçe de kapatmaya devam edecek temel üç sorun var. İkisi tamamen iç gelişmelerle ilgili, diğeri ise dış ilişkilerin önünü kapatan cinsten.

Bu sorunları çözemediğimiz sürece, ilerlememize de imkan yok.

Gelin birlikte düşünelim ve kararımızı birlikte verelim.

            1) KÜRT SORUNUNU neden ağırlıklı olarak güce dayanarak çözmeye çalışıyoruz.? Bu çıkmazdan kurtulmanın başka bir yolu yok mu ?

Toplumumuzun bir kesim, Kürt kelimesiyle bölünmeyi aynı kefeye koyuyor. Bütün Kürtleri terörist olarak görüyor. Genelinde de, Güneydoğu halkının PKK’ya bakışının neden farklı olduğunu araştırmıyoruz dahi. Herşeyin yabancı güçler tarafından organize edildiğini söyleyip, sorumluluğu başkalarının üstüne atıyoruz. Sertlikle herşeyi halledebileceğimizi sanıyoruz. Kürt kökenli vatandaşlarımızı anlamak dahi istemiyoruz.

Oysa, biraz daha dikkatli davranabilsek. Biraz daha anlayışlı olsak. Fanatik milliyetçilere mikrofun uzatmak yerine, Kürt kökenli vatandaşlarımızı hem ekonomik, hem de sosyal yönden kucaklayabilsek…

Türkiye’nin önünü kapatmak isteyenlerin en etkili silahı Kürt sorunudur. Ülkemizin ileriye doğru yürüyüşünü durdurmak istemiyorsak, farklı davranmak zorundayız.

            2) LAİKLİK ile İSLAM’I bir arada yaşatabileceğimiz yeni bir yaklaşıma ihtiyacımız var. Şu anda her iki taraf da bağnaz davranıyor. Birbirimizden öylesine kuşkuluyuz ki, en basit uzlaşıya dahi yaklaşamıyoruz. Ülkemizin laik-demokratik sistemini kimseler değiştiremez. Ülke içindeki bir  kesim bu yönde istekli davransa dahi, sivil zinde kuvvetler öylesine güçlü ki, sistemin değişebileceğinden korkmamıza hiç gerek yok.

Oysa, birbirimizi korkutuyoruz. Korkular üzerine kurulmuş bir ilişki düzeni yaratıyoruz. Sonra da karşı önlemler alıyoruz. Bağnaz bir yaklaşımla hareket ediyoruz. Bizden farklı düşünenleri dinlemek dahi istemiyoruz. Hep, dediğimiz dediktir diye hareket ediyoruz. En basit bir özveri veya uzlaşı isteğimiz yok.

Türkiye’yi önlemek isteyenlerin elindeki diğer silah da laik-islamcı sürtüşmesidir. Bu konuyu da çözemediğimiz sürece, mesafe alamayacağız.

            3) KIBRIS ve ERMENİSTAN ‘a yaklaşımımızı da, dış ilişkilerimizi rayına oturtabilmek için, şu veya bu şekilde çözmemiz, hiç değilse farklı bir şekilde ele almamız gerekiyor.

Her iki sorunu da genelde milliyetçi bir bakış açısından ele alıyoruz.

Özellikle Ermeni vatandaşlarımıza hiç hakketmedikleri derecede kötü muamele ediyoruz. Ermeni diasporası ile bizim kendi Ermeni asıllı vatandaşlarımızı birbirinden ayıramıyoruz. Sorarım sizlere, eğer siz Ermeni asıllı olsanız, bugünkü ortamda Türkiye’de rahat eder miydiniz ?

Hayır, rahat edemezdiniz.

Hergün bir yerlerde oluşmaya başladığının haberlerini aldığınız milisvari vurucu timlerle ilgili haberler okudukça korkmaz mıydınız ?

SONUÇTA, ülkemizin önünü açmak istiyorsak, gözlerimizi karartan faşizme yakın bir milliyetçilikten kurtulmalıyız. En büyük tehlike- Hasan Cemal’in geçenlerde yazdığı gibi- ülkemizde giderek yaygınlaşan otoriter-milliyetçilik yaklaşımıdır.

Biran için düşünün…

Kürt sorununu temelinden ve tümüyle çözememiş olsa dahi, yaşanabilir boyutlara geriletmiş olan, Laik sistem ile İslam arasındaki dengeyi kurmuş ve uzlaşılarla belirli bir görüş birliği yaratmış bir Türkiyeyi düşünün.

Bu Türkiye’nin önünde kimseler duramaz.

Bu Türkiye’ye Avrupa Birliğinin kapıları kolaylıkla açılır.

Bu Türkiye bölgenin en istikrarlı ülkesi konumuna girer.

Neden yapamayalım ?

Yeter ki, biraz çaba sarfedelim.

Yeter ki, bağnazlıklarımızdan kurtulalım. Başkaların duyarlıklarını da dikkate alalım. Sorunları sertlik veya dayatmalarla değil, uzlaşılarla çözmeye alışalım.

Yeter ki, hislerimizi değil, mantığımızı kullanarak ve uzun vadeli çıkarlarımızı düşünerek hareket edelim.

Sorarım sizlere, bütün bunları yapmak çok mu zor ?