HALA KENDİME

GELEBİLMİŞ DEĞİLİM...

VİYANA

Yine eski hastalığımız depreşti.

Uluslararası basın bizi övdü, yabancı uzmanlar ne kadar başarılı olduğumuzu yazdılar ya, herşeyi unutmaya hazırız.

Gururumuz okşandı diye, yabancılardan üç alkış aldık diye, elimizden kaçan fırsatı unuttuk gitti bile... Biraz sırtımızı sıvazladılar ya, kupayı gidip elimizle adamlara vermemizi  sorgulayan yok.

Sevgili dostlar;

Doğrudur, iyi  oynadık, harikaydık vs... ancak bir de unutmayalım ki, asıl amaç kupayı  almaktır. Yoksa, alkışlar arasında mağlup olup, kös kös eve dönmek değil.

Zaten bizim kadar, yenilgileri  bir zafermiş gibi takdim eden başka bir toplum bilmiyorum.

İsviçre, Çek ve Hırvat gazetelerini inceledim. Hiçbirinde “yenildi, ancak dünya bize hayran” veya “canımız feda böyle mağlubiyete” gibilerinden manşet yok.

Kaybeden, bitiyor.

Yanlış anlamayın, Milli Takımın performansını kötülemek istemiyorum. Ancak artık bu kadar övgü de biraz fazla galiba. Yine ölçüyü kaçırdık gibime geliyor.

Ben doğrusu hala  kendime gelebilmiş değilim.

Sizler bu yazıyı okurken, ben bu defa Viyana’da olacağım. Coca Cola’nın  davetlisi olarak finali izleyeceğim. Türkiye’yi görmek isterken, şimdi başkalarını seyredeceğim.

Dünya basınında maçla ilgili yorumları okurken, neler kaçırdığımızı daha iyi anladım. Bundan dolayı, hala gözüm uyku tutmuyor.

İsteyen göklere çıksın, ben millilerimize üzülüyorum. Bir kupayı kaldırabilecekken, pisi pisine kaybettik...