LAİKLİĞİN TEK

GÜVENCESİ AB’DİR

Özdemir İnce, bir süre önce Hürriyet’teki köşe yazılarından birini bana bir soruyla bitirmişti. Soru son derece önemliydi. Ancak araya öyle olaylar girdi ki, istememe rağmen bugüne kadar yanıtlayamadım.

İnce’nin sorusu, ülkemizin geleceğini etkileyecek gelişmelerin anahtarıyla ilgili:

“Devlet Kurumları, toplumsal yapılar, meslekler tamamen İslamileştiği, Laik Cumhuriyet yıkıldığı zaman Türkiye’yi AB’ye alırlar mı?”

Bu soruya yanıt son derece açık, kesir ve nettir: HAYIR.

Eğer birileri, Türkiye’yi AB’ye sokarak daha fazla demokrasi, daha fazla insan hakları ve fikir özgürlüğü elde edip, öte yandan da askerin elini kolunu bağlayıp dolaylı yollardan ülkeyi bir din devletine  dönüştürmeyi planlıyor veya düşlüyorlarsa, en kestirmeden bu işi bıraksınlar.

Yani Avrupa Birliği’nden medet ummasınlar. AB’yi kullanıp dolaylı yoldan hedeflerine varabileceklerini düşünmesinler.

Avrupa Birliği’nde üç kurum iktidar olamaz:

Kilise, cami ve Silahlı Kuvvetler...

Zaten bundan dolayı ben ısrarla AKP’nin gizli bir gündemi olamayacağına inanıyorum.

AKP’yi yöneten insanlar da herhalde benim kadar AB’nin bu konudaki duyarlığını biliyorlardır. AKP içinde sistemi bozup dine dayalı bir yönetim şekli peşinde koşanlar var ise, yanlış kapıyı çaldıklarını –henüz vakit erkenken- bilmelidirler.

Erdoğan-Gül ikilisinin, AB ile müzakerelere başlamak konusuna böylesine asılmaları, tek çıkışı laik demokraside görmelerindendir. Bunun başka bir izahı olamaz.

ASIL SİGORTA

ASKER DEĞİL, AB...

Avrupa Birliği toplumun beş vakit namaz kılıp kılmadığına veya kadınlarının türbanlı dolaşıp dolaşmadıklarına, belki bakmaz ancak bir aday ülkenin cami yönetimine girdiğini gördüğü anda da, seyirci kalmaz.

Orta ve uzun vadede laik Cumhuriyeti koruma ve kollama görevinin, Türk Silahlı Kuvvetleri’nden, Avrupa Birliği’ne geçeceğini göreceğiz.

AB’nin yaptırım gücünü aman küçümsemeyelim.

Belki tankları tüfekleri olmayacak, ancak öylesine bir mali ve ticari işbirliği ağı kurulacak ki, Brüksel’e hayır demek imkansızlaşacaktır.

Laik Cumhuriyet’i tankları çıkarıp balans ayarı yaparak veya silah korkusu kullanarak koruma süreci artık bitmektedir.

Kendimizi aldatmayalım.

Gerçekleri açıkça görelim.

Artık ne gerekçeyle olursa olsun (iç savaş veya ülkeyi bölecek ayaklanmalar hariç) askeri müdahaleler imkansızdır. Fiili müdahaleleri bırakalım, 28 Şubat tipi dahi uygulanamaz.

Bundan böyle laik Cumhuriyet’in gerçek koruyucuları bizler olmak zorundayız. Artık askerin sokağa çıkması değil, Sivil Toplum Örgütlerinin milyonları sokağa dökmesi çok daha etkin sonuç verecektir.

İşte böyle bir ortamda, Avrupa Birliği’nin etkisini, ağırlığını da hesaplamak gerekmektedir.

İnce’nin sorusuna acaba yeterli yanıt verebildim mi, bilemiyorum. Bildiğim tek şey, belki geç ve güç olacaktır, ancak kafalar değişecektir. Ekonomik gerçekler, bu değişimi daha da hızlandıracak ve insanları farklı düşünmeye zorlayacaktır.

İrlandayı, Portekiz’i hele Yunanistan’ı gördükten, bu ülkelerin toplumlarındaki değişimi izledikten sonra, neden bizde aynı transformasyondan geçmeyelim?

Unutmayalım ki, çok genç ve iyiyi gördüğü zaman çok kolay değişebilen bir toplulumuz var...