DENKTAŞ’IN  BÜYÜK

ÖZVERİSİ...

KKTC Cumhurbaşkanı çok kişinin kaygılandığı bir tutum takınmadı. Tüm kişisel inançlarını ve siyasi görüşlerini bir yana bıraktı. Türkiye ne istiyorsa, ona göre hareket etti. Zaman zaman çok kızdı, etrafındakilere tepki gösterdi, ancak bu yaklaşımını müzakere taktiğine dönüştürmedi.

Çarşamba günü Ankara’dan gelen şok öneriyi gördüğünde sinirlendi. Bu tutumu Türk tarafının teslimiyeti olarak  yorumladı, ancak görüşlerini etrafındakilerin dışında kimseye yansıtmadı.

Bağrına taş bastı ve sustu.

Türkiye’nin uzun vadeli çıkarlarının bunu gerektirdiğini söylemekle yetindi.

Aynı yaklaşımı bundan sonra da sürdürür mü?

Kimse bilmiyor.

Müzakereler başladıktan sonra, görüşmecilik görevinden istifa edebileceği gibi, sonuna kadar da  kalıp, babası olduğu KKTC’yi Avrupaya sokmak ve geçiş dönemini de  kendi elleriyle tamamlatmak isteyebilir.

Kararını Ada’ya döndükten ve genel tepkileri aldıktan sonra vereceğe benziyor.

Hakkını vermek gerekir.

KKTC Cumhurbaşkanı büyük bir özveri gösterisi yaptı.

TÜRKİYE İÇİN

KİM NE DEDİ?

Çarşamba öğleden itibarenh garip birşeyler olduğu anlaşılmaya başlandı. Bir gece önceki görüşmeler, BM Genel Sekreteri açısından çok kötü geçmiş ve o da “Bu tutumlarınızı  gözden geçirip yarın gelin. Bu yaklaşımlarınızla müzakereleri açamam” demişti.

Ankara’da birden bire herkesin susması, aynen New York’a da yansıdı. Delegasyon yetkilileri ortadan yok oluverdiler.

Akşamüstü, Denktaş beraberindekilerle Kofi Annan’ın yanına girdi ve 40 dakika sonra “işler yarına kaldı” diye çıkıp gitti.

Heyecan dalgası, CNN TÜRK’te “Türk tarafının süpriz önerisi” yayınlanınca kabarıverdi.

İnsanlar şok oldular.

Herşey bekleniyordu da, Ankara’nın böylesine net ve Rumların birkaç adım önüne geçecek bir süpriz yapacağı beklenmiyordu.

Tepkileri öğrenmek için, BM Genel Sekreterinin yakın çevresini aradım. Doğrusu, bende o ana kadar, Türk önerisinin yarattığı etkiyi tam bilemiyordum.

“Müthiş bir adım atıldı... Bu kadarını ummuyorduk. Hatta ümitsizliğe düşmüştük.  diyen yetkiliyi  dinlerken ben bile şaşırdım.

40 yıldır politika izlerim, Türkiye hakkında şimdiye kadar böylesine övgü dolu cümleler duymamıştım.

Telefonum ardı ardına çalmaya başladı...

“Türk diplomasisini  meğer tanımıyor muşuz”

“Rumlar fena halde köşeye sıkıştılar”

“Denktaş konuşurken, ağzımız açık kaldı.”

“Türk tarafı ellerini yıkayıp ayrıldı”

Daha neler neler...

Yıllar boyunca sadece statüko peşinde koşan bir ülkenin gazeticisi olup, birden bire inisiyatifi alan taraf durumuna geçmek, doğrusu insana büyük keyif veriyor.

KIBRIS’IN YERİNİ DAHİ

BİLMEYENLER ÜLKESİ

Birleşmiş Milletler,  Kıbrıs sorunuyla yaklaşık 54 yıldır uğraşıyor. Arşivlerinde en geniş yeri  Kıbrıs belgeleri kaplıyor. Hemen her Genel Sekreterin bir Kıbrıs çözüm planı var.  Bunların içinde bir çözüme en çok yaklaşan (henüz hiçbir şey belli olmasa dahi) yine de  Kofi Annan.

Birleşmiş Milletler Kıbrıs korkusuyla  böylesine dolu iken, merak edip New York’lulara sordum: Kıbrıs sorununu biliyor musunuz?

Sokakta veya otelde karşıma çıkana sordum. Benim yaptığımın bilimsel bir yönü yok tabii. Sorduklarımın suratlarını görmeniz gerekirdi...

-         Kıbrıs mı, neresi orası?

-         Sorun çok, ancak Kıbrıs’tan haberim yok.

-         Kıbrıs Afrika ülkesi değil miydi? Ne olmuş orada?

-         Doğrusu, ne sorun ne de Kıbrıs ile ilgiliyim...

-         Ne bileyim ben...

-         Heryerde sorun var. Kıbrıs’taki önemli mi?

NEW YORK’TA

TANGO...

Kıbrıs görüşmeleri tam anlamıyla “tango”  dansına benziyordu. New York’ta  hava pırıl pırıl, sokaklar cıvıl cıvıl idi. Ancak Türk ve Rum heyetleri hangi kentte olduklarının dahi farkında değillerdiler. Otel ile delefasyon ve BM binası arasında  gidip geldiler.

Günlerce süren  pazarlıkları, ben Denktaş ile Papadopulos’un tango yapmalarına benzettim. Bazen biri ilerliyor, diğeri geriliyor, sonra birden bire  diğeri hareketleniyor ve karşısındakini köşeye  sürüklüyordu. Mutlaka New York’taki tango’nun burada bitmediğini Lefkoşa’da devam edeceğini unutmamak gerekir.