NEDEN SEVGİMİZİ

GÖSTEREMİYORUZ ?

Eskiden aile büyüklerimizden hikayeler dinlerdik.

Büyükbabasının veya babasının bir defa dahi kucaklamadığını, hayatı boyunca bir defa dahi öpülmediğini anlatan akrabalarımız vardı. Ne kadar gülmezsen, çocuğunu ne kadar kucaklamazsan o kadar ciddi veya ağırbaşlı sayılırdın. Aile içi otoriteniz o kadar artardı.

“Adamı bir defa dahi gülerken  görmedim” diye, övgüyle söz edenleri bilirim.

Sevgi göstermek bizde ayıp gibi algılanırdı.

Şimdilerde bu yaklaşım azaldı, ancak yine de sevgisini gösteren bir toplum olamadık. Geçmişimizdeki güç yıllardan mıdır, dinimizin getirdiği bazı kısıtlamalardan mıdır, kültür ve alışkanlıklarımız sonucundan mıdır bilemiyorum. Bildiğim ve gördüğüm, toplum olarak sevgimizi dahi “göstermelik”, adeta tiyatro oynar gibi sahnelediğimizdir.

Sevgililer gününde, gazetelere ve TV ekranlarına yansıyan görüntüleri izlerken de farkına varmışsınızdır, tam anlamıyla bir tiyatro oyununa benziyor. Sırf kameralara görünsün ve uygar bir izlenim verelim kaygısıyla, parlamenterlerin masalarına dağıtılan çiçekler, birbirini kucaklayan siyasilerimiz…vs

Başarılı olanları sevmiyoruz. Kıskanıyoruz…

Zengin olanları da sevmiyoruz…Nefret ediyoruz.

Toplum olarak, çocuklarımızı, ailemizde yakın hissettiklerimizi ve birkaç arkadaşımızın ötesinde kimselere sevgi beslediğimizi söyleyemeyiz.

Belki birgün toplum olarak zenginleşirsek, o zaman birbirimize sevgi göstermeyi de öğrenebileceğiz.